viernes, 22 de mayo de 2009

Grata sorpresa

Moitas veces as cousas pasan case como de casualidade, coma un capricho do destino. O feito e que eu xa case me olvidara por desgraza deste blog, foi tal a sorte que por mor dun artigo para a revista do meu colexio maior, lembrárame del para buscar unha entrada acerca de Santiago co cal inspirarme para facer o novo.

Pero atopei moito máis que iso, atopeime por dicilo dalgún xeito, a min mesmo. Non escribín demasiado ao longo dos algo máis de dous anos que ten este blog pero o que escribín si e suficiente como para darme conta das miñas inquietudes, preguntas, ilusións e esperanzas que sempre estiveron presentes moi dentro de min.

Por iso hoxe é pra min unha auténtica alegría e premio que o destino fixo que eu entrase aquí xa que se nalgún momento perdinme, acábome de atopar e iso é o maior regalo que pode ter unha persoa.

Non podo prometer escribir con moita frecuencia, e menos nestas datas cargadas de traballo, o que si é que sempre terei en conta este blog que naceu no meu dezaoito cumpreanos, unha data especial. E lembrando isto, sinto non actualizar como era costume, ese día 5 de marzo, que tanta relevancia ten para este blog e para min mesmo. Dos errores tamén se aprende, así que seguindo as pautas que sempre guiaron a un, rectificarei e tentarei pasarme máis a miúdo por aquí.

sábado, 18 de octubre de 2008

Segundo ano na USC


Xa vai un par de meses dende a última actualización, tempo suficiente para ocorreren moitas cousas. Logo dun par de viaxes lonxanos dos que hai moitas cousas que contar, o cal o farei máis adiante, estamos de volta na nosa querida terra da que xa un tiña morriña a pesar de ir a lugares tamén fermosos.

O tema de hoxe será a agardada volta ás andadas na universidade, digo agardada xa que despois da gran experiencia do ano pasado un xa ten gañas de ver de novo aos amigos. Sobre todo ao final do verán onde xa ata queres voltar a estudar por mor do aburrimento que caracteriza ao último periodo das vacacións.

Este ano sen dúbida a nota discordante é o chamado factor sorpresa, cando un é novo en calquera cousa, sempre lle chama máis a atención todo e desfruta ante as novas sorpresas que non se espera. É por iso que agora que un xa leva un ano na universidade non se estrana no novo sistema educativo ao que se ten que adaptar, non lle estranan os novos compañeiros posto que xa os coñece e non lle estrana a súa nova vida de emancipado (no caso de que se estude fóra, claro), entre outras cousas.

Todo ese cúmulo de experiencias novas fan que cando un inicia a súa vida universitaria véxase nun novo e fantástico mundo que lle abre as portas e que chama máis a atención que cando un xa sabe o que se vai a atopar, que é o caso deste ano.

De tódolos xeitos que non pareza que estou criticando isto, xa que para todo hai unha primeira vez e esa xa a vivimos afortunadamente con moi boas lembranzas, que por suposto non se esquezarán. Só quería facer unha retrospectiva das cousas boas de ser novo para analizar as cousas boas de ser un "experimentado" (que non é tal xa que aínda só se leva un ano que non é tanto).


Ao levar xa un tempo, non demasiado como xa dixemos, tamén se goza dunha serie de vantaxes, tales coma que xa coñeces a moita xente coa que relacionarte dende o comezo, tal coma que non tes que adaptarte tan súbitamente á nova forma de estudar e podes estar algo máis tranquilo porque sabes máis ou menos por onde van os tiros e tampouco tes que adaptarte tanto á vida fóra da casa porque tamén sábese un coma organizarse en principio. Unha serie de vantaxes que non impiden que tampouco haxa sorpresas novas dende logo, posto que sempre un está aberto a coñecer xente nova, a organizarse doutra forma ou a ter profesores que innoven na súa forma de evaluar por dicir algún exemplo.

Finalizando, esperemos entón que todo saia a pedir de boca este novo curso tanto a nivel de estudos coma a nivel persoal, que sendo novo ou non, a vida universitaria hai que desfrutala en tódolos sentidos, un saúdo!

sábado, 23 de agosto de 2008

O Celta

Parece raro que aínda non puxen nada sobre o meu equipo neste blog. Sen dúbida, pese aos tempos amargos que nos toca vivir na segunda división, o Celta de Vigo é un gran club. Un equipo con moita identidade, símbolo de Galicia, non hai máis que ver a súa equipación, azul celeste e branco, coma as cores da bandeira, e tamén que case ninguén se da conta, o seu nome.

Tamén é símbolo dunha cidade que moitas veces pregúntome se mereceu ter un club na cumbre do fútbol internacional tantos anos coma estivo o Celta na década dos 90 e parte da década do novo milenio. Unha cidade que lle da moitas veces a espalda e só se apunta cando os tempos están despexados e ser do Celta tórnase moi fácil, mentras tanto, os dous grandes equipos do estado, léase Barça e Madrid, tornan das súas cores os coraóns de gran parte da cidadanía viguesa amante do futbol, pero iso é algo que os fieis ao azul celeste non podemos remediar. Por sorte hai un grupo acérrimo, vigueses e non vigueses (incluso de fóra das fronteiras, tanto galegas coma ibéricas incluso), que non abandoan o equipo, e iso é realmente o que mantén vivo ao Celta. Os xogadores van e veñen, algús realmente bos que se involcran tamén e outros que non lles importa nin un ápice a historia do club onde xogan nin os sentimentos da xente, para un gran exemplo, os xogadores do ano pasado, pero iso son outras historias das que xa falaremos noutra ocasión...

O que quería falar hoxe, posto que se acerca o comezo do novo campionato, e da temporada ilusionante que vén. Nos últimos anos acostumábamos a ver a moitos brasileiros, arxentinos, franceses, holandeses, incluso algún mozambiqueño na plantilla! o que non ten nada de malo, sobre todo se aportaban tanta calidade no terreo de xogo coma podían ser as lendas do celtismo como os rusos Karpin e Mostovoi. Mais sempre se botaba de menos a presenza dalgún xogador autóctono, da terra, que soupese ben ,ao menos antes de chegar ao clube, a onde viña e con que trataba. No anterior período, poidemos desfrutar tan só de poucos xogadores así que saían da canteira e ben triunfaban e os levaba un equipo máis grande ou ben non lles daban as oportunidades suficientes e fracasaban tendo que marchar pola porta de atrás.

Este ano parece que aprendemos ben a lección sobre a tempada anterior e non me queda máis que aplaudir a política de fichaxes que se levou a cabo. Dende que eu levo seguido a este equipo nunca vira a oportunidade de ter nin máis nin menos que a seis galegos xa non na plantilla, se non no once titular. O mellor de todo e que non é só polo dato, que non tería moito sentido, máis ben é que eses galegos constitúen o pilar principal para afrontar a nova liga en busca do ansiado ascenso, porque sen dúbida son fichaxes moi acertadas, unidas a xente que promete da canteira e a dous xogadores que xa coñecemos ben de xogar aquí polo seu bo compromiso e bo xogo.



Estamos falando de seis xogadores que seguramente en inverno formen tamén parte dos titulares no combinado nacional. Comezamos pola defensa na que Rubén, natural de Compostela, tras pasar polo Real Madrid e facer unha boa campaña no Rácing de Santander recalou no Celta no que non se topou cun bo bloque na súa primeira tempada pero que de seguro demostrará a súa seguridade no centro da defensa este ano. O seu lado terá ao ourensán Noguerol, fichado este ano das filas do Albacete, todo un seguro defensivo con moita experiencia na segunda división, el é un vello coñecido da afeció celeste, pois xa estivo aquí vai uns anos pero tuvo que marchar pola falta de oportunidades, agora pode ver cumplido o seu desexo de xogar no Celta por fin. Seguindo na línea defensiva, temos segundo a opinión de moitos seguidores, ao mellor xogador do equipo no curso pasado, o vigués Roberto Lago, lateral esquerdo que foi unha revelación asentándose no posto durante tódolos partidos, mellorando un tras outro, esperamos que esta campaña non só repita o bo da anterior, se non que siga mellorando.

Adiantando unha línea temos ao puntal do Celta deste ano, outro vello coñecido, Borja Oubiña, que este ano voltou despois dunha cesión no Birmingham inglés, o malo e que non poido desfrutar moito da súa etapa na Premier, posto que lesionouse a poco de comezar. Este ano volta para reivindicarse e axudar o equipo que o viu crecer moi alto, pois recordemos que foi un xogador moi cotizado por grandes clubes coma o Benfica ou o Real Madrid que seguían fortemente a súa contratación, esperemos que guíe o Celta de novo como xa fixo a última vez cara o lugar onde merece estar, a primeira división. Ao seu lado contaremos con outra fichaxe, procedente das Palmas viu probablemente o xogador máis talentoso do fútbol galego nos últimos anos, Roberto Trashorras, nado na provincia de Lugo. O que xa fóra xogador do Barça é unha das fichaxes estrela deste ano, coa súa calidade os dianteiros estarán contentos pois é unha das súas especialidades, o pase entre liñas que tan dano fai ás defensas rivais e que o levou a ser dos mellores centrocampistas da segunda división o ano pasado.


Por último non nos vamos esquecer dunha das grandes promesas da canteira celeste, o cambadés Dani Abalo, que xa debutou coa camisola celeste pero que aínda non lograra facerse un oco no primeiro equipo ata este ano, as súas grandes virtudes son o seu desparpaxo unido a unha boa técnica que esperemos que faga revitalizar esa banda dereita celeste que necesita un bo sucesor do último gran xogador que a ocupou, o anteriormente citado Valery Karpin.

Estes son, os que en principio non deberían ter moitos problemas para facerse un oco no once titular, máis todavía temos máis galegos na plantilla coma Jonathan Vila, mediocentro ou outros xogadores da canteira que van subindo esporádicamente. A pena foi que tentamos contratar aos xogadores galegos máis en forma actualmente que son Jonathan Pereira e Diego Castro, que querían vir ao noso equipo, mais coa nosa entrada na lei concursal e coa nosa situación en segunda división non foi posible.

Finalizando, este ano tamén fixemos boas contratacións sobre todo na dianteira onde o máximo goleador da liga brasileira, Dinei, máis o mellor xogador de Letonia, Maris Verpakovsis, asinaron vai pouco por un ano coa elástica celeste. Agardamos que non se repita a mala tempada anterior e consigamos estar outra vez onde merecemos, ata entón... coma sempre, o de sempre, HALAAAAAAAAAAA CELTAAAAAAAAAAA!!!!!!!

martes, 29 de julio de 2008

La NASA cumple años

Un día como hoy nació una de las mayores organizaciones científicas que hay en el mundo, y probablemente la más famosa. Estamos hablando de la Administración Nacional de Aeronáutica y del Espacio, conocida popularmente por sus siglas en inglés NASA.

Pues si, hoy esta gran organización cumple nada más y nada menos que 50 años, una cifra muy significativa. Es por ello que me ha inspirado a retomar al menos por hoy el blog, había que hacerle un homenaje.

Sin duda, ha contribuído al desarrollo de la ciencia una barbaridad en ese medio siglo. Grandes avances que hemos podido palpar en nuestros hogares y que nos han hecho fascinar con otros mundos cada vez que vemos un cohete dirigiéndose a nuestro tan desconocido y maravilloso universo. La verdad es que por una vez, la rivalidad entre dos grandes potencias mundiales (aunque seguramente tenían otros fines, militares) como la URSS y EEUU fue de mucha utilidad y sirvió como un despegue fabuloso para la ciencia e ingeniería reuniendo a los mayores expertos en las diferentes materias para ponerlos manos a la obra suministrandole los mayores recursos y así poder explotar realmente todo su potencial y ganar la famosa "carrera espacial". Cuán maravillosas serían las cosas si en vez de competir por el petróleo hoy se compitiese por a ver quien tiene el honor de alcanzar los rincones más recónditos de nuestra galaxia, lo que avanzaríamos.


Vistos estos 50 años, no queda más que alabar la función que han hecho y desearles muchos años más, y ahora a por el próximo objetivo, quizá el primer hombre en Marte? Realmente un sueño.

domingo, 27 de abril de 2008

Diccionario de términos (I)

Volvemos a la carga, hoy voy a escribir sobre algo que ya tenía pensado hacer hace tiempo pero que el aburrimiento no me ha hecho hacerlo hasta este mismo día.

Digamos que cuando entras a formar parte de un ámbito determinado, comienzas a adentrarte cada vez más en él y éste comienza a ganar terreno en otras facetas de la vida cotidiana. Esto viene al caso de lo que voy a hablar, cuando empiezas una carrera como la mía, es inevitable relacionarte con el mundo de la física y la matemática, al fin y al cabo por eso ha escogido uno esa licenciatura, porque le gusta, no estoy diciendo que tengo nada de malo, todo lo contario, si no que es un hecho curioso cuanto menos.

Una de las anécdotas que quizá más llama la atención es el vocabulario que se va empleando usualmente a la hora de hablar y escribir, un vocabulario que si bien antes desconocías o utilizabas apenas unas pocas veces, ahora ha crecido ded forma exponencial (he aquí un claro ejemplo) su uso.

Voy a poner ahora un listado de esas palabras, seguro que hay muchas más que no se me vienen a la cabeza en este momento pero intentaré poner las más corrientes y llamativas.


-Trivial: No, no es un juego de mesa ni nada parecido. Eso es lo que pensaría sobre la acepción de esta palabra alguien no inmiscuído en el mundo matemático. Se dice que al go es trivial cuando no es complicado, se aplica sobre todo en las demostraciones de teoremas, es decir, si al profesor no le da la gana de escribirlo y/o explicarlo, la frase mágica será " bueno, esta demostración es trivial, así que la haceis vosotros en casa si queréis, continuemos". Como vemos, trivial será a partir de ahora, ávidos lectores, sinónimo de fácil, así que ya sabéis , a partir de ahora el famoso refrán será: " eso es más trivial que quitarle el caramelo a un niño".

-R3: (Antes de nada pedir disculpas por escribirlo de forma tan incorrecta pero no me apetece en estos momentos abrir un editor de ecuaciones, quizá lo arregle en otro momento). Bueno, una de las cosas que primero se deben aprender es que el espacio tiene un "mote" matemático podría decirse, a modo de nombre robótico, para abreviar, espacio se conoce como R3 y de ahí que no se nos escape nadie, por tanto, la próxima vez que no entréis en un autobús gritad: "¡¡dejadme un poco de R3!!!". (Apéndice: esto se aplica también a un plano, es decir R2, cuando vayáis a una gasolinera indicadle al dependiente si tiene un R2 de carreteras).

-Obviamente: A partir de ahora esta palabra no querrá decir, algo que se da por supuesto, más bien todo lo contrario, cuando ni profesor ni alumno no sepan por qué se ha producido un paso en el desarrollo de una serie de ecuaciones, se recurrirá a la palabra por excelencia.

-Diferencial: Nada que ver con algo con rasgos distintos a los de un grupo determinado, diferencial quiere decir algo infinitesimalmente pequeño.

-Pi: No pronunciarás esta palabra en vano o un ser de inicial F acabará contigo, así que ni se os ocurra tocar el cláxon del coche!

Bueno siendo sinceros estos últimos fueron un poco de relleno porque recuerdo que me sabía muchos de verdad específicos y chocantes pero ahora mismo no se me ocurren, por eso cuando vaya a clase y los recuerde los apuntaré apra hacer la segunda parte de esta entrada, hasta entonces!!

sábado, 5 de abril de 2008

El último teorema de Fermat

Pierre de Fermat fue un gran matemático francés de la época y cuyos estudios siguen siendo de vital importancia.

En uno de sus libros escribió un sencillo teorema que decía que la suma de dos números enteros elevados a un número n era siempre distinta de cualquier otro número arbitrario elevado a ese mismo número (exceptuando la solución trivial en el que los tres números son iguales a cero). Obviamente esto se cumple para números n naturales mayores que 2, puesto que esta condición si se cumple para el también famoso teorema de Pitágoras.

Escrito en lenguaje matemático todo el párrafo anterior se reduce a una sencilla ecuación (nota: el ^ significa elevado):

x^n + y^n = z^n

Tachando ese igual, es decir que quede distinto.

Junto al teorema había escrita una pequeña reseña que decía:

"Este teorema posee una demostración maravillosa a la par que sencila, desgraciadamente no me cabe en el margen de este libro asíque la dejaré como un pequeño acertijo para el lector"

Pues bien, el teorema no fue demostrado hasta 300 años después, siendo intentado por multitud de personas, entre ellas grandes genios como Carl Fiedrich Gauss o Leonard Euler que al menos consiguió demostrarlo para el caso n=3.

Bueno pues tal y como veis esa desigualdad trajo muchísimos quebraderos de cabeza a las mentes más brillantes pero su demostración no fue descubierta hasta 1995 por otro matemático Andrew Wiles, cuando sin embargo el teorema ya fuera propuesto en el siglo XVI. Como dijimos, el propio Fermat había asegurado que la demostración no era muy extensa, sin embargo el trabajo de Wiles había ocupado 98 páginas.

¿Se estaría Fermat quedando con los matemáticos al afirmar que la demostración era sencilla?

El caso es que Wiles se echó ocho años de su vida encerrado en una habitación trabajando íntegramente en la demostración del teorema, según nos cuenta la wikipedia:

Wiles pasó los 8 años siguientes a la demostración de Ribet en completo aislamiento trabajando en el problema, lo cual es un modo de trabajo inusual en matemáticas, donde es habitual que matemáticos de todo el mundo compartan sus ideas a menudo. Para no levantar sospechas, Wiles fue publicando artículos periódicamente, como haría cualquier matemático de cualquier universidad del mundo.

En 1993, Wiles creyó que su demostración estaba cerrada:

"Uno entra en la primera habitación de una mansión y está en la oscuridad. En una oscuridad completa. Vas tropezando y golpeando los muebles, pero poco a poco aprendes dónde está cada elemento del mobiliario. Al fin, tras seis meses más o menos, encuentras el interruptor de la luz y de repente todo está iluminado. Puedes ver exactamente dónde estás. Entonces vas a la siguiente habitación y te pasas otros seis meses en las tinieblas. Así, cada uno de estos progresos, aunque a veces son muy rápidos y se realizan en un solo día o dos, son la culminación de meses precedentes de tropezones en la oscuridad, sin los que el avance sería imposible."

Aprovechó una serie de conferencias en el Instituto Isaac Newton, de la Universidad de Cambridge, para realizar su anuncio. El título de sus conferencias fue deliberadamente poco específico. Al cabo del primero de los tres días que duró las conferencias, se comenzó a expandir el rumor de que Wiles iba a demostrar el último teorema de Fermat, lo cual provocó que su última conferencia estuviera abarrotada de gente. Al final de esta conferencia, Wiles pronunció: "[...] y esto demuestra el último teorema de Fermat. Creo que lo dejaré aquí". Lo siguiente fue una estruendosa ovación.

La imagen viene al caso del famoso capítulo de los Simpson en el que sale Homer en 3D, como se ve ahí hay un ejemplo de la ecuación de Fermat, lo curioso es que si nos ponemos a comprobarlo, el teorema se cumple obviamente pero los resultados no son iguales por muy poco.




¿Quién dijo que no existían las grandes historias en las matemáticas?

Más vale tarde que nunca

Con el título de esta entrada quiero recordar lo obvio, que llevo mucho tiempo sin actualizar y que este blog se merece al menos un merecido y sonoro cumpleaños, que además cumple el mismo día que yo. Sé que un mes de retraso (un mes exacto además...) es mucho retraso pero bueno, si que me acordé de ello el propio día y eso es lo que cuenta, no pude ponerme aquí antes primero porque tenía un examen pero más tarde, si soy sincero, por vagueza ya que en semana Santa tuve tiempo de sobra.

En cualquiera de los casos, me alegra que este blog siga en pie un año más tarde y le auguro muchos más en los que poder contar grandes historias, estoy convencido, un mes más tarde pero con la conciencia del 5 de Marzo!

Bueno dicho esto ya quedo más tranquilo, a ver si ahora puedo actualizar algo más a menudo y que el blog cobre la vitalidad que se merece.