jueves, 6 de diciembre de 2007

Superación

Bueno primera nota de la carrera, mala la verdad. No se puede decir que no haya estudiado porque si lo hice, pero quizás no escogí la mejor forma de hacerlo, planteé demasiado la teoría cuando era necesario ver muchos problemas y eso luego me pasó factura, ademas de que la pregunta únicas de teoría de todo el examen no la conteste porque me despisté con otros ejercicios y se me olvidó ponerla... ahí va un punto menos.

De todas formas, como siempre digo, hay que sacar algo bueno de los errores y este examen por suerte no contaba para la nota, así que me sirvió para darme cuenta de que hay que estudiar con mucha antelación. Yo lo hice pero sin concentrarme demasiado al no tener la presión de los días precedentes, lo cual no puede ser ya que hay que llevar las cosas al día para no llevarse una mala sorpresa.

Se que mucho se puede hablar y luego lo de cumplir es otra cosa, pero lo que si digo es que no se puede rendir uno a las primeras de cambio porque si no apaga y vámonos. Todo lo contrario, hay que superarse a uno mismo e intentar hacer las cosas bien esforzándose al máximo, si hay que pasarse el día estudiando se pasa pero no hay que bajar la cabeza si no todo lo contrario. Como bien me han dicho, esto era una prueba, había que calibrarse y aguantar los golpes para en el siguiente ir bien entrenado y ganar el combate de una vez por todas.

Los refranes siempr eson sabios consejos de las cosas que suceden en la vida de muchas personas, a mi me gusta mucho este:

Caer está permitido, levantarse es obligatorio (Proverbio ruso)



Con esto dejo finalizada la entrada de hoy para aplicar lo que he dicho y ponerme a estudiar, hasta la próxima.

sábado, 3 de noviembre de 2007

A investigación científica

Demostrar que se a > 0, entón -a < 0.

Este é un exemplo de exercicio dunha asignatura da carreira, parece algo obvio pero hai que demostralo e ese é o que parece o paso complicado. O primeiro que hai que ter en conta é que non hai que desesperarse, tomarse as cousas con calma e que se ten a suficiente capacidade para resolvelo, xa que ao final é cousa de aplicar a lóxica e así evitar afogar nun simple vaso de auga. Puxen este exemplo porque en realidade é unha tontería, o que hai que facer é nada máis que:

a - a > 0 - a;

0 > -a

E xa queda demostrado, coma se ve, ás veces a calma e a concentración sn un factor moi importante, e é algo que hai que saber coidar á hora de presentarse a un exame no que ao mellor poñenche algo sinxelo coma isto e polos nervios non se é capaz de facer como a moita xente lle ten pasado en exames de calquera materia.

O problema está obviamente en cousas máis complicadas, agora hainas que entender ben e estudar moito por suposto, pero é bonito coma vánse entendendo esas fórmulas matemáticas que se vían ás veces nos artículos da wikipedia, por exemplo o que é un gradiente dun campo:


Coma se pode ver, na carreira de Física son moi importantes as matemáticas e coma diría un coñecido profesor meu, un físico sen matemáticas é un cociñeiro e un matemático sen física só se dedica a facer elucubracións mentais. Hoxe en día a física encárgase mediante a súa liguaxe, a matemática, de avanzar na investigación científica en moitos ámbitos diversos, dende a construcción de edificios ou as comunicacións ata as especulacións acerca da orixe do universo. A física é en definitiva o coñecemento do noso mundo e a nosa adaptación a él, conseguindo cos medios ao noso alcance cousas maravillosas, é dicir, mediante esta disciplina coñecemos as leis fundamentais que imperan no orde natural de tódalas cousas, dende as interaccións electromagnéticas ata a forza existente que fai que non saiamos disparados por mor do movemento da Terra.



Alí na carreira, temos dende cousas básicas nas que impera a lóxica ata cousas máis complexas que en relidade están fundamentadas neses principios. É moi bonito ver coma dende algo tan sinxelo coma a definición innata que ten o ser humano do concepto de unidade e das propiedas que ofrecen a suma de unidades, vaise construindo un coñecemento sólido e irrefutable coma é o modelo matemático. E con ese modelo imos avanzando no saber e na ciencia, no progreso en definitiva. Parece increible ver coma nuns miles de anos desenrolamonos desta forma, nunha era na que grazas á nosa perseverancia na investigación e na abstracción de novas teorías conseguimos cousas tan asombrosas coma pode ser que unha máquina xigante sexa capaz de voar ou que cheguen imaxes a unha pequena caixa instalada en tódolos fogares.

Todo isto foise logrando en parte grazas á colaboración de millóns de persoas que querían saber máis do noso mundo mediante a ciencia, e foron entre todos descubrindo e soubendo máis e máis cousas.

E aínda hoxe non temos límites ao noso saber, síguense as investigacións e a abstracción de novas fórmulas matemáticas que coma dixemos antes, son totalmente verídicas e inherentes á nosa intelixencia. Nós concebimos o mundo de tal maneira pola cal evidenciamos cousas de maneira universal (para todo o mundo) e necesaria (para sempre) coma por exemplo que 1=1 e logo a partir de aí foise construindo o edificio do coñecemento coma diría o gran filósofo e matemático René Descartes, ata chegar ás fórmulas máis complexas coma pode ser o cálculo dunha integral que está fundamentada neses principios, coma se de bloques se tratase que nunca caerán porque en ningunha das súas estructuras falla nada.

E é que a filosofía e as mátematicas por contrario que poida parecer, foron nun tempo a mesma cousa, e aínda hoxe en día xunto coas demáis ciencias coma por exemplo a física, teñen o mesmo obxectivo, que non é outro que o desenrolo da nosa razón e intelixencia para responder ás preguntas que dende o principio dos tempos nos atañen, a enigmática busca da verdade, unha búsqueda realmente fermosa na que pouco a pouco imos sabendo máis aínda que nos queda quizais moito por saber pero coma diría calquer científico, "o placer está na búsqueda".

Donde está o límite do noso coñecemento? Quen o sabe, é bonito pensar que non o hai, e de feito de momento parece iso. Inventáronse milleiros de ordenadores, capaces de facer moitos cálculos complicados a velocidades increíbles pero non son nin a milésima parte da capacidade mental dun ser humano. Nós aproveitamos o logrado por xeracións anteriores para acercarnos máis á verdade e mentras extraer deso novo que sabemos para construir un mundo máis avanzado e cómodo, unha das consecuencias máis salientables da investigación científica. Por exemplo, o uso da electricidade nos fogares, antes de inventares a bombilla, os experimentos non creo que tivesen o obxectivo de ter alumeada a casa por medio de electricidade na noite senón máis ben o de coñecer máis de cerca ese fenómeno natural que sempre nos cautivera ao longo do tempo.

Podería estar falando moito máis destas cousas, como o teño falado con máis de algún durante bastante tempo nalgunhas conversacións, e seguro que o farei máis adiante en sucesivas actualizacións, pero o estudio me espera e para poder saber algo máis acerca deste mundo tan cautivante e misterioso, hai que aprender o que outros xa descubriron anteriormente para a partir de aí poñer unha pedra máis nun edificio do saber que se extende ata os límites máis insospechados do infinito.

jueves, 1 de noviembre de 2007

Unha canción

Bob Dylan - Knockin' on Heaven's Door

Mama, take this badge off of me
I can't use it anymore.
It's gettin' dark, too dark for me to see
I feel like I'm knockin' on heaven's door.

Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door

Mama, put my guns in the ground
I can't shoot them anymore.
That long black cloud is comin' down
I feel like I'm knockin' on heaven's door.

Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door

Unha canción que pon os pelos de punta, un exemplo moi claro de coma a música fainos sentir cousas especiais.

sábado, 27 de octubre de 2007

Un mes en Compostela

Ya hace más de un mes que no actualizo y es que ahora no dispongo de tanto tiempo para ello ya que como ya es sabido estoy estudiando fuera de casa y puesto que no tengo portátil pues resulta complicado dedicar mucho tiempo al blog.

Qué decir acerca de este tiempo en el que he conocido a mucha y buena gente y tenido el primer contacto con el mundo universitario. Las clases, la convivencia, las fiestas y mucho más que contar. Otra nueva forma de vida que se abre camino poco a poco aunque siempre se echa de menos la casa y la familia pero en fin, cada semana practicamente se vuelve, por lo tanto se hace más llevadero.

Así es la USC, un lugar donde el saber y la cultura se aprecian. No hace mucho tempo visitó la ciudad nada más que un premio Nobel de Física, el profesor Frank Wilczek que nos iluminó a todos con sus teorías acerca de la cromodinámica cuántica, una disciplina bastante compleja.

Las clases no son tan personales como nos tenían acostumbrados hasta ahora, hemos dado un salto en el cual si no trabajas y luchas por lo que quieres puede que te quedes atrás, por tanto hay que procurar acostumbrarse y llevar todo al día. Además de la forma de estudiar, también han cambiado algunos conceptos, ya hemos pasado de esas matemáticas basadas fundamentalmente en operaciones con númerosen reglas que aplicar como recetas de cocina, ahora se trata de lograr una capacidad de abstracción mediante la cual puedas entender conceptos complejos construidos desde los cimientos de la lógica más evidente, y gracias a esa capacidad poder desenredar los entresijos más complicados del mundo que nos rodea y traspasar los límites más insospechados de nuestro raciocinio.

Queda mucho camino por delante, esto no ha hecho más que empezar pero es bueno comenzar con buen pie, y eso se intentará por todos los medios posibles.

Hasta la próxima.

viernes, 14 de septiembre de 2007

El señor de los anillos

Qué decir de una de las mayores obras de la literatura universal, una de las epopeyas más fabulosas jamás contadas. Un buen día, a un profesor de literatura llamado J.R. Tolkien se le ocurrió escribir en su tiempo libre una frase que rezaba así: "En un agujero vive un hobbit". Lo que nadie esperaba es que de esa frase, gracias a grandes derroches de imaginación, saldría lo que hoy se conoce como la Tierra Media, un universo literario de apabullantes dimensiones.

Tolkien pasarïa de escribir su primera novela, en un principio para niños, titulada "El Hobbit", a convertirse en un escritor de conocido renombre gracias a su obra cumbre que todos conocemos, "El señor de los anillos". Una obra que sería traducida a multitud de idiomas y lograr conectar un género tan especial como el de la fantasía con el gran público.

La obra de Tolkien es sublime, nos presenta un mundo anclado en un lugar y en un tiempo indefinidos, donde conviven multitud de criaturas en perfecta harmonía, la cual se ve truncada con la erupción de las fuerzas del mal. Por un lado están la especie de los Hombres, con dos grandes reinos, Rohan y Gondor, que tras la creación del anillo luchan por volver a ser los territorios esplendorosos que fueron antaño. Por otro lado están los Elfos que viven en los bosques perfectamente identificados con las fuerzas de la naturaleza, una simbiosis que se ve también afectada por el engaño que al igual que a hombres y a enanos sufrieron por parte de Sauron, señor de las tierras oscuras. Estos últimos son una especie que vive bajo las montañas, en una inmensa obra de minería cuyo nombre es Moria. Aparte de las hordas del mal, nos quedan unas criaturas, los hobbits, que habitan en una región llamada la comarca, alejada de los mundanales problemas a los que sin saberlo se van a tener que enfrentar.

Esa es la base sobre la que se sostiene el mundo creado por Tolkien, pero el escritor va mucho más allá al crear una auténtica mitología como si de cierta se tratase, de hecho uno de sus objetivos era dotar a Inglaterra de la mitología que carecía. Su mundo está plagado de anécdotas entre sus incontables personajes, historias paralelas y parajes recónditos en todo el mapa de la Tierra Media, mapa realizado por él con todo lujo de detalles. También descripciones de cada región minuciosamente, desde la historia de ese lugar, hasta las costumbres de sus gentes y su cultura como canciones populares. Y ,por si fuera poco, hasta idiomas propios como las lenguas élficas y de los reinos de los hombresque se sacó Tolkien de la chistera de manera espectacular, inventándose un nuevo alfabeto con diferentes grafías para cada una de ellas, sencillamente impresionante.

Y todo esto bajo la historia principal, la de un pequeño hobbit llamado Frodo Bolsón que tiene que destruir un anillo por el que toda la tierra Media luchan, pues ese anillo si cayese en malas manos podría llegar a instaurar un orden del mal en todos los territorios. esa es la historia contada de la forma más simple posible, pero durante el transcurso de la obra, se nos lleva a un mundo de fantasía, cargado de valores como la epicidad, la desesperación, el coraje, la bondad o la superación y así hasta llegar a nombrar multitud de sentimientos que se recogen en la historia, todo ello bajo el marco de la historia de una misión que arrastra consigo la de unos personajes principales, cada uno con sus inquietudes y objetivos.

Naturalmente, esto no podía pasar desapercibido por algún cineasta que se diese cuenta del filón de esta obra, un director como Peter Jackson se lanzó a la aventura de trasladar el universo tolkiano a la gran pantalla y, además, a más público si cabe, entre los que me incluyo, ya que antes de ver la película no conocía mucho la obra y es algo que agradezco. Fue ver la primera película y fascinarme con este universo de fantasía del cual me convertí en un fan de inmediato. Para el tiempod el metraje y debido a las diferencias que existen entre el cine y la literatura, yo creo que el trabajo realizado por los responsables de la película fue excelente y yle ha valido a muchos para lanzarse al estrellato como al propio director o a algunos actores como Orlando Bloom o Viggo Mortensen.

La película en mi opinión está entre de lo mejor hecho en el cine, como adaptación quizás pueda partir con desventaja respecto a un guión original pero es tan magnífica la obra de Tolkien y tan buena la reconversión al cine que pienso que merece estar ahí. Se puede apreciar que estamos ante un trabajo realizado excepcionalmente, desde el trabajo de los actores, pasando por la dirección, los decorados, la fotografía, los efectos especiales hasta llegar a la inmensa banda sonora original compuesta por Howard Shore. Toda una odisea que duró alrededor de 7 años para acabar las 3 películas de la trilogía pero que sin duda mereció la pena y que fue en su día recompensada con 11 oscars en el último filme.

domingo, 9 de septiembre de 2007

Compostela, o legado dos celtas

Logo dun período de letargo, volvo a actualizar, esta vez vou falar da que a partires de agora vai ser a miña cidade xunto con Vigo, non é outra que a capital de Galicia, Santiago de Compostela.

Santiago de Compostela é unha desas cidades especiais que cada vez que a pisas sintes que estás nun deses lugares que por estranas razón fanche sentir cousas dificiles de explicar. Un lugar bohemio e romántico que a fai única. Non é de estranar que sexa unha das cidades máis premiadas de todo o mundo, incluindo o galardón de cidade patrimonio da humanidade cedido pola UNESCO e tamén o terceiro punto de peregrinación cristiana máis visitado despois do vaticano e de Xerusalén.

Milleiros de persoas visitan Santiago cada día, coma ben se sabe, é o destino final do famoso Camiño de Santiago, que trae a Galicia a uns peregríns desexosos de visitar a apabullante catedral situada no centro da cidade, erixida en favor do santo cuxos restos descansan dentro.

A lenda conta que a intensa luz dunha estrela postrada no bosque Libredón iluminou ao ermitaño Paio, que de seguido llo comunicou ao obispo Teodomiro, pertencente á diócese de Iria Flavia (hoxe Padrón). Ao chegar a ese enigmático lugar, descubriron os restos do Apóstolo Santiago, que se di que chegara ás costas galegas nunha barca de pedra a predicar polo fins terrae e que fora enterrado nun lugar descoñecido da Gallaecia oito séculos antes do descobremento.

Resulta intrigante, que ese lugar, onde se contruitía unha pequena igrexa posteriormente e que comezaría a ser punto de peregrinación por todo o mundo, xa o fose antes. Cóntase que quizais polas propiedades máxicas dese enclave, xa na prehistoria era un punto de reunión entre os druidas celtas. Un lugar chamado Compus Stellae, é dicir, "Campo de Estrelas", topónimo que derivou no que todos hoxe coñecemos coma Compostela. O feito é que a partir do descobremento deste sepulcro, edificouse unha cidade arredor do ano 830 d.C. sustentada arredor da Catedral que se levantou posteriormente a partires da chegada de millóns de peregríns en ofrenda ao Apóstolo Santiago.

Unha catedral que foi testigo do auxe que viviu esta cidade durante o medievo, constituíndo unha das cidades máis importantes dende o punto de vista cultural e económico de Europa, un asentamento cosmopolita, ao que chegaba xente de tódoos rincóns do mundo. Xente que deixaba a súa pegada, non é de estranar que gran parte do éxito das cantigas galego-portuguesas tivese a súa base na chegada de grandes persoaxes da cultura mundial a Compostela. A temporada de maior esplendor da cidade veu de man do arcebispo Diego Xelmírez, que encargou a construción do que hoxe é unha das catedrais máis fermosas que se poden visitar, por petición de Xelmírez, o Mestre Estevo remataría as obras arredor do ano 1125.

No século XIII a catedral móstrase en todo o seu esplendor, atraendo cada vez a máis fieis de toda a cristiandade e reforzando as peregrinacións á cidade. Neste tempo está xa definido o Camiño Francés, o máis importante dos que chegan a Compostela. As peregrinacións dan lugar a un fenómeno decisivo na vida da cidade: a instalación dos conventos das ordes mendicantes, polo xeral nas portas da cidade. Conventos como San Francisco, Santo Domingo, Santa Clara ou Belvís, crean novos núcleos que determinan a estrutura da cidade histórica situada extra muros. Ó longo da Baixa Idade Media, Compostela foise conformando tamén como un importante núcleo industrial e comercial: rúas como a da Caldeirería, Moeda Vella, Acibechería ou Concheiros testemuñan a existencia de gremios ricos e florecentes.

Pouco despois do decobremento de América por parte de Cristobal Colón, a familia fonseca asentaría definitivamente a Santiago coma núcleo cultural europeo ao fundar no 1525 o que hoxe é a USC (Universidade de Santiago de Compostela), aínda que por aquel entón era o Colexio de Estudantes Pobres, instituído por Alonso de Fonseca III en 1525. Dende ese momento, Santiago adquiriría un forte carácter de cidade académica e estudantil que aínda conserva. E é que a USC é unha das universidades máis antigas do vello continente, cunha gran tradición académica e coñecida alén das fronteiras. A universidade está plenamente integrada coa cidade, conectada co centro histórico a través do fermoso parque da Alameda co campus sur, e a escasa distancia do casco histórico co campus norte.

Ademais dos dous campus en Santiago, tamén dispoñe dun en Lugo e as outras universidades de Galicia, as de Vigo e A Coruña, foron fundadas a partires da USC. Santiago é unha cidade universitaria, máis de 65000 estudantes permanecen no curso académico na cidade, a maioría prodecentes de tódolos puntos de Galicia, uns cantos de Portugal, algúns do resto do estado español e tamén xente de calquer nacionalidade que recaen alí mediante o programa Erasmus.

Cando chegan as vacacións, Santiago nota a falta dos estudantes na vida diaria, pero é compensada coa oleada de peregríns que aproveitan estas datas para facero famoso camiño, do que se levan un bo recordo e unha grata experiencia. Todos eles chegan despois dunha longa travesía ao kilómetro 0, situado no centro da praza do Obradoiro, en fronte da imponente fachada da catedral.

Unha catedral que impresiona nada máis avistala dende o horizonte, exemplo dun arte barroco que maravilla a todo o mundo, en Santiago hai unha lei que prohibe edificar por riba da altura das torres da catedral, e de seguro que é de agradecer; xa que dende calquer punto da cidade pódense avistar alí ao lonxe, vixiantes para salvagardar a calma e o sosego que caracterizan a Compostela, a cidade donde o tempo se detén e os momentos son eternos.

E iso último unha das características pola cal Santiago é tan especial, os seus rincóns gardan unha beleza inmaterial, que trascende os sentidos e cálache moi adentro. Tes a impresión destar noutra época ou noutro lugar, quen sabe, afastado de tódolos problemas que trascenden ao resto do mundo. Soa un ambiente de música celestial por tódolos seus rincóns e as súas rúas fálanche de tempos inmemoriais cargados de fantasía, visitar Santiago é facer unha viaxe polo tempo.

Finalmente destacar que Santiago coma capital, é unha cidade plenamente galega, nela podemos atopar o museo do pobo galego onde hai multitude de elementos propios da nosa cultura, o panteón dos ilustres galegos entre os que se encontra entre outros Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, e tódolos organismos da xunta, coma o Parlamento Galego. Todo isto ademáis de ser unha cidade clave no que foi durante un tempo o antigo Reino de Galicia. Ademáis Compostela é unha desas cidades que conxunta moi ben os novos tempos co tradicional, coma xa dixemos, pasear polo casco histórico é coma dar unha viraxe a unha época anterior pero no ensanche da cidade, que está adaptado aos tempos modernos sen perder a súa identidade, podemos encontrarnos de súpeto cunha edificación puramente galega coma pode ser un hórreo, acompañado da súa correspondente horta, tan característica da nosa terra. Ademáis diso, Santiago é unha cidade verde totalmente, con multitude de parques e rodeada de fermosos prados, dende os que ver as estrelas á noitiña neste enclave de ensoño.

Fontes para o tema da historia: santiagoturismo.com e wikipedia.es.

lunes, 13 de agosto de 2007

Las Perseidas

Escribo en plena madrugada del día 13 de Agosto, donde los astrónomos han pronosticado que se produce el mayor aluvión de estrellas fugaces del año, las llamadas Perseidas que por estas fechas nos visitan dejando tras de sí su precioso brillo. Este fenómeno se produce debido al cometa Swift-Tuttle, que nos visita cada 134 años deja consigo polvo interestelar que al entrar en nuestra atmósfera a gran velocidad se va desintegrando dejando un foco de luz. El último paso del cometa por el interior de nuestro Sistema Solar tuvo lugar en 1992, intensificando entonces la lluvia de Perseidas.


Esta "lluvia de estrellas", probablemente la más prolífica del año, se denomina también las lágrimas de San Lorenzo en honor del santo cuya festividad se celebra el 10 de Agosto.

Bueno sin más dilaciones, recomiendo estar hoy con el ojo avizor a ver si alguna estrella para delante nuestra para iluminarnos y velar que todos nuestros sueños se vean realizados, no olvideis pedir un deseo!

sábado, 11 de agosto de 2007

Cabo do mundo


Xa tocaba actualizar, hoxe vou falar de algo intrigante canto menos. Dun lugar que me gostaría visitar e que vin vai pouco nunha reportaxe da TVG, trátase de Finisterre que ,como o seu nome indica, quere dicir "onde a terra remata".

Alí atópase o cabo Fisterra, a última extensión de terra en vistas ao oceáno Atlántico, a máis saínte lo litoral Europeo e atópase en Galicia, concretamente na provincia da Coruña. Como xa dixen, considéroo un lugar interesante de visitar, pensade a cantidade de xente que viña a nosa terra a visitar este lugar máxico para sentir a inmensidade do océano e coñecer un lugar onde o tempo se detén e o espacio expándese cara o infinito, o eterno. Que menos hai que dicir do considerado "Fin do mundo", un lugar onde non existe horizonte, un espacio para a plenitude sensorial, onde as grandes preguntas que todo ser humano se fai algunha vez na vida teñen a súa resposta alén da terra, adentrándose no descoñecido, unha aventura chea de fantasía.

E así era antes de que un coñecido aventureiro do descoñecido quixese irrumpir nesas augas virxes para iluminar ao vello continente co descobremento do chamado "Novo Mundo". Cristobal Colón en efecto quixo chegar onde ningún outro se atreveu antes e conbertiuse grazas a iso nun dos personaxes máis representativos da historia.

Voltando ao tema inicial, antes de que Colón descobrese o continente americano, milleiros de persoas chegaban por mutitude de camiños a unha das rutas máis antigas que se coñecen, incluso antes da existencia do Camiño de Santiago, hai quen di que na época dos celtas, xa había peregrinacións a este lugar considerado de culto polos castrexos que poblaban a nosa terra. Incluso xa establecido o camiño a Compostela, hai constanza de rutas antigas que consideraban á capital de Galicia a penúltima parada, pois a derradeira estaba ao final de todo o coñecido, o cabo do mundo.

martes, 24 de julio de 2007

O fenómeno Fotolog

Coma xa dixen, agora que retomei o blog xa collín folgos e vou actualizalo máis a miúdo. E agora vou falar do propio blog, deste en concreto.

O meu blog cónstame que non o le moita xente, é máis, paréceme a min que casi ninguén ou ninguén directamente, pero que vou dicir, esa é a esencia do blog. Se tiramos de wikipedia dinos que "El término blog proviene de las palabras web y log ('log' en inglés = diario). El término bitácora, en referencia a los antiguos cuadernos de bitácora de los barcos, se utiliza preferentemente cuando el autor escribe sobre su vida propia como si fuese un diario, pero publicado en Internet en línea" é dicir, ao estilo dun diario personal que podes configurar á túa maneira e gusto, uns porán o que lles acontece cada día e outros coma eu poñemos algunhas reflexións e un pouco de todo cando nos apetece.

Non vai moito tempo, facer un blog estaba de moda, a min chegoume tarde iso, esperei a un acontecemento en concreto para decidirme (coma expliquei na primeira entrada), aínda que xa o tiña pensado antes. Agora o fenómeno Blog deu lugar a unha nova variante máis novedosa e que atrae a máis xente, o chamado Fotolog. A dicir verdade non sei moito a diferencia que pode haber con respecto a un blog normal e corrente xa que nun coma este tamén podes poñer as fotos que queiras pero supoño que coma todo, o doado é o que atrae, alí a interfaz está diseñada para colocar a imaxe que queiras de formas sinxela.

Xa coñecía de antes a moita xente con fotolog, onde pos unha imaxe e máis ou menos un texto relacionado, eses foron os precursores pode dicirse, pero agora o número de persoas creceu considerablemente. Se voto unha mirada aos meus contactos do Msn podo ver nos seus nicks unha dirección que comeza por http/fotolog/...., é un aútentico fenómeno de masas. O que máis o e o que menos, ten un fotolog propio, incluida a xente que non ten internet na casa e non ten nin correo eléctronico, o básico na rede, pero si ten fotolog. Facendo unha análise penso que aparte do seu funcionamento sinxelo, o éxito desta páxina radica nos comentarios que se poden poñer entre amigos, con cada entrada e foto publicadas premes o botón para ver os comentarios e aprécianse unha chea deles... no fondo, á xente o que lle gusta é sentirse querida e ter unha serie de comentarios cada vez que pos algo é unha mostra clara de afecto de aqueles que están pendentes do que escribes. O que contribúe a ese vínculo entre os "flogs" ,coma se di coloquialmente, é a posibilidade de poder por na túa páxina as webs dos demáis amigos do flog e así ter un acceso rápido a eles.

Despois de que o Msn Spaces funcionase ben pero non tivese un éxito tal coma o esperado, o "Flog" toma a vantaxe, a pregunta é por canto tempo, logrará establecerse definitivamente ou teremos outro fenómeno de masas na rede relacionado con isto? O único claro é que va en auxe, mentres tanto eu seguirei co meu blog aínda que debo recoñecer que si fixen vai tempo unha conta no fotolog, incluso antes que este blog, aínda que só publicara unha entrada daquela pero finalmente non trascendeu a cousa.

Summer...

Mucho tiempo sin actualizar la verdad, podría haber pasado otro día más sin duda... ¿Que cuál es la razón por la que estoy escribiendo esto? Suena raro pero sí, porque me despertaron (concretamente el cartero) y antes de comer solía dormir pero ahora estoy despierto y sin nada que hacer... así que hagamos algo de provecho!

Como bien dice el título de la entrada, va dedicada a este verano del 2007, que como todos pasa volando, y es que ya nos hemos situado casi en Agosto. Veo que lo último que publiqué es pre-selectividad, pues si que llovió desde entonces... y literalmente por desgracia.

Precisamente si algo define este verano es la lluvia, como gallego que soy, estoy perfectamente acostumbrado a ella y es más, me gusta; pero claro, todo a su tiempo, tambiñen me encanta el chocolate y no se lo echo a una pizza...

Al margen de eso, en mes y medio que transcurrió desde la selectividad, han pasado muchas cosas. Una noche de San Xoán siguiendo la tradición aunque fuese justo al final antes de irse para casa debido a la mala organización, resultados de selectividad aceptables pero no loables, algunos partidillos en el torneo de San Campio, días sueltos y el viaje a Benidorm que no estuvo mal pero acabamos agotados todos.

Resumo todo en un par de frases porque si me pongo a contarlo todo, echo un par de horas aquí. Además aún hay que virar la vista hacia el futuro, que nos quedan todavía casi dos meses por delante para hacer de este verano uno de los mejores. En primer lugar fiestas de Santa Ana en el pueblo, Agosto libre por una vez en muchos años y Septiembre también libre hasta unos días al final para iniciar el curso.

Por último, ahora que ya he rescatado el blog, si que iré publicando algo más a menudo, que lo que realmente me pesaba era retomarlo xD.

lunes, 4 de junio de 2007

Guía práctica para Selectividad


A = t/E , esa es la ecuación que define a la selectividad, siendo "A" el agobio sufrido, "E" lo estudiado hasta el momento y "t" el tiempo transcurrido desde que acabaron las clases, a mayor tiempo y menor estudio, más agobio.

Lo cierto es que si indagas, la mayoría de la gente apenas ha estudiado mucho aún y en cierto modo es lógico ya que no estamos acostumbrados, la selectividad sirve también para que nos habituemos a tener que estudiar semanas antes para un examen y no la noche anterior como hacíamos muchas veces. De todas formas, no nos lo ponen tan dificil y con ir tranquilos y con confianza creo que no supondrá mucho problema, es lo que has visto durante el curso pero sin profundizar mucho. Si es cierto que tienes que sabertelo todo y es bastante materia pero tampoco te van a poner una matriz de orden 8 ni que desarrolles el teorema de Gauss aplicado a un hilo conductor, te pedirán que resuelvas e interpretes un sistema matricial sencillo y que halles el campo eléctrico en una esfera conductora, nada raro que no hayas visto antes.

Yo hasta ahora ,como ya comenté en la anterior entrada, vi fundamentalmente de Galego, aunque también estuve repasando el bloque de álgebra en matemáticas, un poco de química y a Platón en filosofía. Pude haber visto más cosas pero la falta de presión o de agobio como indica la ecuación debido al poco tiempo transcurrido me hizo no concentrarme, hoy empieza una especie de cuenta atrás, poco más de una semana en la que hay que ponerse si no en serio, por lo menos intentarlo. Hay que pensar que en poco más de una semana empezarán las vacaciones y que no hay que chafarlas por culpa de no haber estudiado unas horas los días precedentes a la selectividad.

Cada uno tiene su propio método de estudio, se puede estudiar a asignatura por día o varias en uno mismo, lo importante es no olvidarse, hay que estar tranquilos y no mirar al reloj, al fin y al cabo sólo tienes que recordar algo que ya tuviste que estudiar antes, es como acordarse de canciones de hace 10 años, con escuchar el principio ya te acuerdas de toda la melodía.

Así que sin miedo, con confianza aunque sin subestimar tampoco que luego pasa lo que pasa (como a mi en el primer examen práctico de coche) y sobre todo con tranquilidad. Ánimo a todos.

domingo, 3 de junio de 2007

A nosa lingua

Hoxe por fin decidinme e estiven dende as 5 ata as 9 estudando, non de seguido está claro pero polo menos púxenme á faena. Estiven lembrando tódolos eixes temáticos e obras da literatura galega que demos ao longo do curso, dende Manuel Antonio e Castelao ata Suso de Toro ou Manolo Rivas. Hai que ver a cantidade de bos autores e obras que tivemos nun só século, e nese século cando nos deixaron. Vése así que a nosa literatura é unha fonte chea de recursos, dende as composicións máis tradicionais ata as novas correntes que van chegando. Sen embargo, a inspiración sempre é a mesma, a saudade e sentimento cara unha terra que fai sacar de nós as mellores palabras.

Posteriormente repasei a sociolingüística, algo do que xa teño falado aquí e que agora vou retomar. O outro día vin noutro blog un documental sobre a situación actual da lingua galega, e gustoume moito, foi emitido na televisión de Galicia o día das letras galegas e amosa fielmente conceptos como o de diglosia e desgaleguización nas grandes cidades.

O documental comeza cunha rapaza residente nunha vila de Lugo que fala de maneira íntegra en galego e tanto ela coma os seus compañeiros do instituto enorgullécense delo, é máis, incluso se alguén fala castelán é por algunha razón extrana. Algo impensable en Vigo por exemplo e que dá conta de que todavía existen moitos xoves galegofalantes no rural.

A seguinte persoaxe é un xove da Coruña que fala castelán porque todo o mundo o fai e criouse nese ambiente, el e os seus amigos recoñecen que non teñen nada en contra do galego pero que lles resultaría dificil cambiar a esas alturas.

O seguinte caso é un estudante universitario de Compostela que un día decidiu comezar a falar galego, é dicir, é un neofalante que botou fóra tódolos prexuízos e medos e botouse á aventura.

Outro rapaz de Bueu que comezou falando galego rematou falando en castelán pola presión dos medios de comunicación e da educación.

Por último temos a outra estudante en Santiago que decidiuse a aprender galego sendo coreana.

Espero que vos guste se vos decidides a miralo, prega a pena, é bastante entretido e amosa ben a realidade na que convivimos.





PD: Non o atopei no youtube, tan só un trailer que volo deixo aquí así que non podo poñelo para velo directamente, pásovolo enlace do googlevideo co video completo.


http://video.google.es/videoplay?docid=-7399630610169788180

viernes, 1 de junio de 2007

Eiffel 65


En 1999, en plena víspera de cambio de milenio, surgió un nuevo estilo musical que logró mi atención. Se trataba del dance, destacando su difusión en Italia y en italiano, más conocido como Italodance. Uno de los grupos que impulsaron este nuevo , por entonces, género musical fue Eiffel 65. Para hablar de este grupo, hay que hablar de los inicios del dance pue ellos lograron darle la fuerza necesaria para salir a la luz.


Este grupo, entre otros, logró impulsar al dance hasta límites insospechados en un principio, logró incluso concertirse en el género musical de moda del momento y alcanzar fama mundial, sobre todo en Europa y Sudamérica. Actualmente en Italia y países del centro-norte de Europa como Bélgica y Holanda sigue teniendo vigencia, algo que no ha permanecido en la mayoría del resto de países como en España por poner un ejemplo cercano, donde el reggeton nos invade en detrimento del dance y otros estilos, pero eso ya es otra historia...


Aquí Eiffel 65 se dio a conocer con su canción más internacional, Blue. Esta canción entro con fuerza en el ámbito europeo, convirtiéndose en número uno de las listas de casi todos los países y constituyendo el golpe que debía dar Eiffel y ,en consecuencia, el dance para anunciarse y asentarse en lo que sería su época dorada.

Surgía así un nuevo estilo basado en la combinación de las nuevas tecnologías con lo tradicional, donde al margen del vocalista o cantante, el o los instrumentalistas, había un Dj encargado de darle un toque especial al son de la melodía. Eiffel se puede considerar como ya dijimos el gran impulsor, en este mundo donde como bien decía el gran filósofo Inmanuel Kant, donde está la mayoría guiada por algunos que se encargan de decirles como pensar, qué decir, qúe gustos tener y por tanto que música escuchar ( de nuevo el ejemplo del reggeton, la nueva "creación" de estos tutores de la mayoría). Logró que saltase a primera plana el nuevo estilo de música, nuevo pues aunque hay gente que englobe dentro del término dance al house y otros estilos como techno o hardcore, en realidad no es así. El dance tal y como se conoce nació de esta generación de artistas en la década de los 90, que llamarían a su estilo Eurodance o Europop, de hecho el primer álbum de Eiffel se llamaba de esa forma.

Al éxito de Blue , le siguieron otros tantos como "Move your Body" o "Una Notte forse mai più" que sirvieron para consolidar al grupo dentro de la escena mundial vendiendo más de un millón de copias y realizando una gira por todo el mundo con más de 600 conciertos a sus espaldas y además, batiendo récords en su país, pues hoy uno de sus singles siegue siendo la canción más radiada durante un mes en la historia de Italia, en España fueron número uno de ventas , consiguieron una nominación a los Grammys y ganaron los European Music Awards. Más de 30 artistas pidieron su colaboración en sus respectivos discos, llegaron a componer el himno para selección francesa en la Eurocopa del 2000 (que posteriormente ganarían), el himno de los juegos olímpicos de invierno de su ciudad ,Torino, y componer la base para el primer disco del grupo S-club7.

Como todo en este mundo, hay un final. En 2005 el Dj del grupo, el conocido Gabry Ponte, se separó para iniciar una carrera individual que más tarde le traería éxitos. Los otros dos componentes, Jeffrey Jey y Maury Lobina, actualmente siguen con el grupo pero le han cambiado el nombre por el de Bloom 06, el nombre de Eiffel 65 ha sido usado por Gabry Ponte y diferentes colaboradores que han sacado algún tema bajo esa marca. Pese a lo que pueda parecer, creo que tanto Jeffrey y Maury como Gabry Ponte guardan buenas relaciones. Os dejo un par de videos de alguna de sus canciones.






PD: Seguiré hablando de este estilo de música y de sus principales autores en siguientes ocasiones.

jueves, 31 de mayo de 2007

Próxima película Sci-Fi


Aquí va otro de los comentarios que publiqué en el blog de ciencia en red. Esta es una noticia acerca de lo que puede ser una de las más grandes películas en la hsitoria de la ciencia ficción, alicientes no le faltan.

Parece que el rey Midas de Hollywood va a adentrarse en los temas que degustamos día a día, según tiene declarado también es un tema del que disfruta, estoy hablando por supuesto del famosisímo director de cine Steven Spielberg y de su próxima película basada en el tema de las nuevas teorías de la Astrofísica, más concretamente centrándose en los agujeros negros. La película va a ser dirigida por él mismo y se prevé para 2009, para ello no va a escatimar en esfuerzos ni , por supuesto, asesoración. Uno de los grandes físicos de los últimos tiempos le asesorará en ella, el incuestionable Kip S. Thorne que asegurará el rigor científico a esta producción. Sin duda toda una eminencia en estos temas, es titular de la cátedra Feynman de Física Teórica en el California Institute of Technology y uno de los más físicos que más ha profundizado en los efectos de la relatividad y más hipótesis y deducciones ha realizado sobre las cuestiones que se tratan aquí de agujeros negros y de gusano, todo ello basado en la máxima rigurosidad. Tardarán en elaborar esta película; que por cierto, ya tiene título, se llamara InterStellar; pero ya con la carta de presentación tiene muy buena pinta, de seguro que muchos de nosotros iremos a verla el día de su lanzamiento, hasta entonces toca esperar y desear que no defraude y se convierta en una pieza clave entre nuestras favoritas.

Teletransporte

Bueno hoy me he animado y voy a publicar otras dos entradas, aunque estas ya las escribí hace tiempo y las rescato para este blog de otro en el que colaboro con algunos artículos como este que publiqué hace tiempo allí ya que me gustaría conservarlas.

Trata sobre los teletransportes, la física moderna. La ciencia aún está iniciándose en este tema pero por algo se empieza, recordad, la ciencia convierte la ficción en realidad.


¿Quién no ha visto nunca una alusión al futuro en cualquier serie de televisión o dibujos animados? Normalmente en las series de dibujos como Futurama, se muestra una visión de lo que podría ser el mundo dentro de un período X de años, de todas las tecnologías ,por el momento posiblemente viables en la teoría, iremos hablando en esta sección del blog, "La Ciencia del Futuro".

En este primer apartado veremos lo que para muchos hoy en día es más una quimera que algo real, los
teletransportes. Esta idea surge durante la mítica serie de Ciencia - Ficción, Star Trek, en la cúál era algo común entre sus protagonistas. El teletransporte solucionaría el problema del tráfico en todo el mundo y agilizaría sin duda alguna el desarrollo tecnológico al hacerse los contactos entre personas de la más rápida forma posible, eso si, seguro que las compañías aéreas y automobilísticas no estarían nada de acuerdo en su implantación en el mercado, ya que estarían condenadas a desaparecer.

Para quien no ande puesto en estos temas, el teletransporte consiste mediante un artilugio, trasladar toda la materia de un cuerpo desde una ubicación a otra en cuestión de segundos, de modo instantáneo prácticamente, de modo que ,si por ejemplo, estás en Valencia y quieres visitar a tu abuela en Buenos Aires para darle su regalo de cumpleaños, no te cueste nada ni te invierta para ello ningún tiempo; simplemente tendrías que ir a una compañía de teletransporte, pagar el peaje, y estar
inmediatamente en Buenos Aires con tu abuela, exactamente lo mismo para volver.

Eso si, no deja de resultar difícil imaginar la forma de investigar mediante el teletransporte como controlar el lugar de destino en el que aparecerás pero con todo lo que hemos avanzado es para tener esperanza en esta tecnología, al fin y al cabo ¿Quién podía pensar que algunas bases de la
Mecánica Clásica de Newton iban a ser quebrantadas por la Relatividad de Einstein? Aun así cualquiera que lea todo esto seguirá pensando que sigue siendo algo inaudito hoy por hoy, pero eso no quiere decir que se produzcan avances en esta materia. Hace unos años un grupo de físicos logró el teletransporte de estados cuánticos de un rayo de luz, algo muy lejos de lo que se quiere conseguir por supuesto pero no deja de ser un gran paso para esta tecnología, la primera piedra ya está echada.

La base científica del teletransporte consistiría más bien en "desintegrar" al objeto o ser vivo, trasmitir la información a velocidades próximas a C y reconstruir con esa información en el lugar de destino. De ese modo, un escáner analizaría nuestra estructura atómica, un dispositivo de envío de informacíon haría llegar ésta a una especie de reintegrador de la estructura que ordenaría nuestra estructura atómica y molecular dando por finalizado el viaje.

Actualmente los escáner que disponemos no serían capaces de leer todas las estructuras complejas que hay en nuestro interior; respecto al envío de información es algo de lo que podíamos disponer dentro de unos años con el avance en esta materia, haría falta una red de fibra óptica que pudiese almacenar tal cantidad de información y enviarla a una velocidad aceptable
, tal como avanza esta tecnología hoy en día podría ser posible en un futuro no muy lejano; por último, ahora mismo carecemos de los conocimientos necesarios para ese reintegrador atómico que haría falta para nuestro viaje.

La única pega a todo esto es que podría violar el Principio de Incertidumbre de Heisenberg, por el cuál se establece que si algo es observado muy detalladamente tiende a cambiar sus condiciones iniciales, pese a ello experimentos realizados han probado que no se viola este principio de la mecánica cuántica.
Hasta aquí hemos llegado en la primera descripción de este tema, en el que se ha tratado el teletransporte de un modo general, más adelante se publicará la posibilidad de otros tipos de teletransporte más basados en la teoría que en la tecnología, como por ejemplo un viaje a través de un agujero de gusano. Saludos y hasta la próxima.


PD1: Parece que algún iluminado ya ha creado la máquina dentro de un camión xD.

PD2: Buscando esa imagen me di cuenta que si pones "teletransportes" en google, aparece este comentario en el blog donde fue publicado inicialmente. Hablando de ello, os recomiendo echarle un vistazo, tiene artículos muy interesantes de muy diversos colaboradores, la dirección es : http://fisica-en-red.blogspot.com/

Diglosia


Aproveitado estes días de estudo para selectividade [que por certo terei que porme máis en serio pero bueno aínda queda tempo... ]vou falar acerca dun asunto que nos atinxe a tódala nosa sociedade, a sociedade galega.

É ben certo que existe o denominado auto-odio en Galiza, é algo tan galego coma poden ser os percebes, as vacas rubias ou o licor café. Desgraciadamente, non aprendemos e isto segue a orde do día. É moi frecuente que ,sobre todo na cidade, a alguen que fale galego lle caian de súpeto unha serie de adxectivos e prexuízos tan só por falar a lingua da súa terra, unha lingua que cecais por tradicón sería máis normal e lóxico que falasemos todos. Parece que un galego falante ten que ser unha de dous, do "monte" (menuda parvada) ou do BNG, éstes non son máis que tópicos xerados por ese auto-odio que temos cara a nosa propia cultura e cara a nosa propia lingua. Un auto-odio que quizais pódese entender na xente que foi educada nel, durante o franquismo por exemplo, cando as campañas de desprestixio da lingua estaban á orde do día e non quedaba máis remedio que acatar se non querías levar represalias. Incluso tamén, nos fillos dos de esea xeración, pois os seus pais quererían labrarlles un bo futuro e eles pensarían que ese bo porvir viría a través da lingua de "prestixio" promocionada polo franquismo aínda que fose unha falacia inventada por éstes.

Un cativo aprende a andar despois de varias caídas pero nós parece que non temos remedio, é moi común nas grandes cidades galegas coma Vigo ou A Coruña que se chega alguen do interior ou dun pequeno pobo falando a lingua de seu, a xente fique sorprendida ante o acento marcado e na xuventude que sexa causa de mofa incluso, algo lamentabel xa que estánse mofando dunha parte deles aínda que non se den conta. Cada un leva marcado no seu interior a tradición e costumes da zona onde se criou e onde vive, é algo que permanece para sempre e marca dalgún xeito a personalidade e o ser de ecada un tamén. Cando alguen mófase coma na situación que puxen anteriormente, estáse rindo de si mesmo; por pór un exemplo, e coma se alguén estase mofando dalgunha parte do teu corpo con dureza e ti ríelles as gracias.


Esta é unha mostra das moitísimas situacións deste tipo que existen, vou pór unha máis, a que me levou a escribir este comentario, pois foi algo curiosa. Eu estaba hoxe na consulta do médico, agardando o meu turno. En fronte miña había tres vellos que falaban en galego, un deles nun momento foi ao servicio e mentres estaba alí veu outro vello que foise sentar no sitio que deixara baleiro o outro, antes diso preguntou se estaba ocupado e un deles díxolle que si pero logo cambiou de idea e díxolle que non importaba. Vós diredes, vaia tontería, pero o chocante foi que a conversa mantívose en castelán, é dicir, ante un descoñecido falaron todos castelán cando en realidade todos os vellos da historia eran galego falantes pois o que veu sentarse terminou falando galego tamén despois. Isto non é máis que un exemplo da situación de diglosia que vive a nosa lingua, eses vellos seguramente fixeron un esforzo por falar en castelán (xa que non é a súa lingua habitual) tan só para falar cun descoñecido, e ese último fixo exactamente o mesmo. Que sucede? Resultará unha vergoña cara a lingua ou simplemente costume doutros tempos de facelo así? Eu penso que neste caso é o segundo mais hai outros casos nas que é o auto-odio, esa vergoña a que levaría a esta situación.

A cuestión final é cando rematará isto e poidamos falar a nosa lingua nas grandes urbes do noso país con total naturalidade, sexas da clase ou da condición que sexas, sen estar exposto a prexuízos e moito menos discriminacións. O día que ocorra iso, Galiza será unha forza viva.

lunes, 28 de mayo de 2007

Fin de una gran etapa

Seis, seis años... Parece como si fuese ayer el día en que llegamos procedentes de nuestros respectivos colegios. No sabíamos lo que nos ibamos a encontrar, todo era nuevo, nuevos compañeros, nuevos profesores, un nuevo período en nuestras vidas.

El instituto, fue mucha la cantidad de gente que ha pasado por allí, unos se fueron, otros seguimos nuestro camino y después de años hemos acabado una etapa de la que no nos olvidaremos nunca. Durante ese tiempo hemos podido aprender, hacer nuevos y muy buenos amigos y , en definitiva, vivir. Vivir el instituto, se que suena extraño pero es en realidad lo que hemos hecho, durante ese tiempo hemos ido todos juntos por un mismo camino, apoyándonos en los malos momentos y felicitándonos en los buenos. Ahora llegamos a una intersección, cada uno seguirá su propia vía pero siempre con el recuerdo impreso en la memoria de una etapa inolvidable que de seguro marcará nuestro ser. Quizás ahora no nos demos cuenta, pero algún día volveremos a pasar por allí, por ese edificio emblemático a partir de ahora, y recordaremos con nostalgia los grandes tiempos allí vividos.

Resulta dificil escribir sobre esto, suena a despedida y en realidad lo es a su manera. No volveremos a levantarnos a las 7 y media de la mañana para llegar a clase a las 8 y 20, no volveremos a mirar para el reloj a ver si toca el timbre para el recreo, no volveremos a tener que pasar un martes por la tarde en clase... y muchas otras tantas cosas que ya eran muy familiares. Algunos lo celebrarán mas dentro de unos años lo echarán de menos de forma irremediable. Todo en esta vida tiene un ciclo, este ha acabado, nunca olvidaré mi último día de colegio al igual que no olvidaré estos días de nostalgia con los compañeros de casi toda la vida, ellos han hecho que esta etapa fuese tan especial, desde los que nos conocimos nada más llegar al instituto como los que nos fuimos conociendo según el paso de los años o como los que vinieron en un plazo más corto de tiempo a partir de bachillerato pero que sin duda contribuyeron si cabe más a la amistad que nos une a todos.

Atrás quedan cursos, exámenes, trabajos y profesores con los que por suerte o por desgracia nos tocó convivir. Yo diría más bien por suerte, porque jamás he tenido ninguna queja, si no todo lo contrario, sólo elogios pueden salir de mi hacia ellos. Pusieron todo de su parte para que este proceso se completase, explicando todo lo que hiciese falta, unos grandes profesionales y también grandes personas porque no siempre van unidas estas dos cualidades pero pienso que sin excepción hemos tenido la suerte de que en nuestro caso así fuese. Ellos nos han apoyado en lo que necesitábamos y algo muy importante, han contribuído a nuestra formación como personas y eso es algo que no se paga.

Y qué decir de las excursiones... Sin duda fueron la expresión de lo que es el instituto en sí, su misma esencia. Hemos ido a Italia donde el buen ambiente y compañerismo fueron la definición perfecta de una excursión inigualable, durante ocho días compartimos experencias, anécdotas y grabamos en nuestra memoria mutua unos de los momentos más especiales de nuestras vidas. A más de uno si alguna vez vuelve por allí le vendrán a la memoria tan maravillosos momentos que nunca nos abandonarán. Los dos años siguientes fuimos al País Vasco y a Madrid, la tónica fue la misma, sin lugar a duda, viajes irrepetibles con gente irrepetible.

Bueno y no se que más decir, la verdad que hoy no me encuentro muy inspirado pero necesitaba escribir sobre este tema ya que a partir de ahora comenzaremos cada uno su propia senda que espero que todas lleguen a buen puerto. Desde aquí quisiera agradecer a mis amigos todos los buenos momentos que hemos pasado juntos, espero que los recordeis siempre al igual que yo lo haré. A pesar de todo, también espero que no sea un adiós definitivo, pese a que no nos veremos tan a menudo, si lo seguiremos haciendo, eso no se va a acabar ni mucho menos, solo me queda desear la mejor de las suertes a todo el mundo y también, después de selectividad, hacer de este próximo, el mejor verano que se pueda recordar, porque nos lo merecemos.



PD: Extraigo la imagen del blog de Bender con alguna modificación, recordadlo, tarde o temprano echareis de menos esa vista desde la ventana.

miércoles, 16 de mayo de 2007

Un día especial

Levo tempo sen actualizar, incluso non escribín a ledicia que sente un cando logo da incertidume de suspender a primeira vez, aproba o carnet de conducir (si, aprobei por sorte :D). O motivo? Está claro, os exames. É que resulta que xa estamos na recta final do curso, bastante dura e cargada de exames e traballos que non che deixan tempo libre. O importante é esforzarse agora e recoller máis adiante os frutos (aínda que queda a selectividade todavía pero diso xa falarei).

Nesta entrada vou falar do que me permite estar escribindo isto nestes momentos, a festividade do día das Letras Galegas. Un día bonito , sen dúbida, que nos serve para ter presente a nosa lingua e ás grandes persoaxes que contribuíron a mantela nunha posición digna e que desfrutaban dela coma deberiamos facelo nós. Cada ano hónrase a algún destes grandes precursores da nosa lingua, xa foron galardonadas persoas ilustres coma Rosalía de Castro ou Castelao. Tirando da Galipedia atopamos unha definición xeral:

O Día das Letras Galegas é un día de exaltación da lingua de Galicia através da súa manifestación literaria. Comezou a celebrarse o 17 de maio do 1963, coincidindo co centenario da primeira edición de Cantares gallegos, de Rosalía de Castro.

O 20 de marzo de 1963, baixo o franquismo, tres membros da Real Academia Galega (Manuel Gómez Román, Xesús Ferro Couselo e Francisco Fernández del Riego) presentaron nesta institución a proposta de celebrar o 17 de maio para recoller o "latexo material da actividade intelectual galega". Estimaban que o poemario de Rosalía era a primeira obra mestra da literatura galega contemporánea, é dicir, considerábana a primeira obra do Rexurdimento.


Este ano está adicado a unha muller, María Mariño que foi unha das maís importantes poetas do século XX. A min paréceme un día digno de conmemorar na nosa comunidade, máis tendo en conta o preocupante proceso de desgaleguización sobre todo nas grandes cidades, hai que sacar un maior espirito e conciencia cara a nosa terra que acolleunos coma fillos seus e fainos desfrutar coa beleza dos seus paraxes.

viernes, 4 de mayo de 2007

Moraleja: Nunca te confíes demasiado

Pues hoy he ido a hacer el examen práctico de conducir. Antes tenía otro examen importante de historia que me hizo estudiar hasta tarde así que se acumuló la presión y el cansancio. De todas formas he de decir que no estaba excesivamente nervioso, sólo lo normal. Es más, lo afronté con confianza, llegué allí pensando que iba a aprobar sí o sí. Estuvimos esperando un rato en el lugar citado hasta que llegó el examinador, según los profesores de mi autoescuela era el más fácil, eso aunque pueda parecer lo contrario me puso nervioso ya que te puede causar un exceso de confianza que te puede perjudicar... y fue lo que me pasó a mi.

Resulta que me tocó ser el último en autoescuela en examinarme, no tiene mucha relevancia ya que sólo eramos tres, lo único que los nervios se acumulan cada vez más. Las dos chicas que iban delante mía no lo hicieron mal, algún leve fallo pero no se lo tuvo en cuenta, su examen fue poco más de 7 minutos cada una. Como dije, esto aunque pueda parecer absurdo me puso en tensión porque, imaginaos, un examen tan fácil, la otra gente ya está aprobada y celebrandolo fuera de toda presión y tú aguardando a tu oportunidad, con esto te suceden dos cosas: la primera que coges excesiva confianza al pensar que ya está casi hecho y la segunda y más influyente, que mientras los demás ya han hecho lo suyo te toca a ti sabiendo que no puedes fallar, lo que supone una presión excesiva ( si fuese con otro examinador no tendrías tanta porque no te exigirías la imposibilidad de suspender ya que el examen podría ser mucho más dificil por ejemplo).

Cojo el coche e inicio la marcha, voy durante un par de calles tranquilo y confiado, llego a una glorieta y al salir me encuentro con un paso de peatones, le cedo el paso como es debido e inicio la marcha de nuevo. Todo perfecto hasta ahí. Llega el momento fatídico, estamos en una calle con dos carriles que desemboca en 2 carriles más, es decir, en 4. Yo ya algo nervioso estoy esperando a que me diga por dónde ir, me dice a la derecha con algo de demora, aún así tiempo suficiente para no cometer mi error. Yo que iba por el carril de la derecha, me cambio al contiguo de la derecha, cual es mi sorpresa cuando veo al suelo y veo una marca vial de dirección única que apunta al frente, a la fábrica de Citroën; estaba en el 3º carril (contando de izquierda a derecha) de la nueva calzada que se abría y debía estar en el 4º para girar a la derecha como me habían indicado.

Es decir, por donde iba sólo se podía acceder a la fábrica. En cuanto me doy cuenta, unido a la insistencia del examinador en girar a la derecha, trato de cambiarme de nuevo de carril. Lo hice de un modo un tanto brusco pero esa no fue la causa de mi suspenso, si no que me había cambiado en una línea continua. Claro en esa situacón que iba a hacer, no podía entrar en la fábrica, así que ya con el error cometido (debí cambiarme antes) intenté remediarlo pero el suspenso era inevitable.

Total, que sigo conduciendo cagándome en todo y suplicando que no tuviese en cuenta ese soberano despiste (porque no fue más que eso), el examen continuo durante un tiempo más, a mi parecer perfecto como en el inicio, conduciendo bien y respetando todas las reglas, mas yo ya estaba sentenciado desde aquella acción. LLegamos al lugar de inicio desde donde parten todos los examenes y me mando parar, bajó del coche sin decir nada y la mirada de mi profesor lo dijo todo, pese a eso le pregunté y tardó en contestarme pero luego de comunicarle a los demás su merecido aprobado me dijo textualmente: "tú no", haciendo referencia a que no había aprobado. Se me vino el mundo encima por como había pintado la mañana, con eso de que era muy fácil el examen, y cómo había acabado finalmente. Literalmente no me lo podía creer, era una de esas situaciones en las que tienes ganas de retroceder media hora en el tiempo y no haber cometido semejante estupidez pero las cosas son así, lo hecho hecho está y no hay más vueltas que darle.

Eso es lo que dicen pero lo cierto es que yo vueltas si que le di y muchas, la vuelta a la autoescuela fue horrorosa pensando todo el rato en lo mismo y más tarde aburriendo incluso a mis padres y a mis amigos con mis quejas/excusas sobre lo que había pasado y es que la verdad que resulta duro pensar que ahora mismo podría estar liberado después de 3 meses con el objetivo de tener el carnet y que el lunes podría esar conduciendo. En lugar de todo eso, una semana pensando todo el rato en lo mismo y con la consiguiente presión de tener que ir a examen el próximo viernes de nuevo, con todos los mismos percances de tener que perder clase en una época de exámenes en la que no conviene y sobre todo con mucha más presión, pues de ésta si que no puedo fallar, que los 200 y pico euros de renovar la licencia y el golpe anímico que supondría suspender de nuevo si que duelen, en el alma y en el bolsillo claro.

En fin, que ya me estoy preocupando de más, supongo que con el paso del tiempo se me pasará este abatimiento y empezaré a pensar en el examen del viernes para hacerlo lo mejor posible. Y es que como dicen, el tiempo lo cura todo y a mi también me gusta sacar algo positivo de lo malo siempre. Ahora por lo menos estaré más atento a lo que me digan durante el examen y hasta que me digan por donde ir trataré de ir a la mínima velocidad para estar pendiente de todo.

miércoles, 4 de abril de 2007

A Galiza inmaterial


Mañá é posible, aínda o teño que pensar, que me vaia un par de días á miña aldea. É un paraxe realmente fermoso, que recolle a esencia desa Galiza presente, esa cultura propia unida á terra. Un lugar polo que parece que non pasa o tempo, situado no pleno corazón da nosa terra, Arzúa é un lugar que prega coñecer.

Como xa dixen, está situada practicamente no centro, limitando coa provincia de Pontevedra e moi preto da de Lugo. Nesta vila conflúen os máis importantes camiños cara Compostela, é , por iso, un punto de unión entre os peregríns, a derradeira parada antes de chegar á praza do Obradoiro.



E non podía faltar unha especial mención á tan famosa feira do queixo de Arzúa, que se celebra en Marzo (curiosamente soe ser na data do meu aniversario, algo digno de mención sen dúbida e que se me escapou ao por no apartado de festas na primeira entrada do blog). Esta festa ten recoñecido prestixio internacional, é que do país das vacas e o leite, só podería saír o mellor queixo. Dende 1989 este queixo recibe a denominación de Produto Galego de Calidade e elabórase a partir de leite de natural e enteira de vaca, aínda que a feira xa levaba celebrándose dende 1975.

O concello de Arzúa é un dos máis grandes da provincia da Coruña, ocupa uns 154,56 km cadrados aínda que debido a dispersidade da poboación que nos caracteriza aos galegos, a densidade de poboación é algo baixa. Isto quizais pode contribuir á conservación desas paisaxes do rural galego tan recónditas e inéditas, que amosan unha fermosura especial.

Entre esos enclaves está a miña aldea, Salmonte. Un lugar realmente bonito, nada máis adentrarse nel pódese ver os grandes e verdes prados, cheos de vacas pastando; os bosques, impolutos, dignos de libros de literatura fantástica; e tamén, dende logo, a súa xente, parte da cultura viva galega, nas súas casas, nas que se respira a tradición.

En fin, que se tedes a oportunidade, recoméndovos visitar a terra da miña familia, dende logo que se o facedes non vos arrepentiredes, saúdos e ate a próxima.

PD: Se vos interesa, déixovos un link con máis información. http://www.concellodearzua.org/.

martes, 27 de marzo de 2007

La ciencia fundamental

Física... ¿Qué es la física? ¿Es eso de hacer deporte? Cuantas veces he tenido que escuchar eso cuando digo lo que voy a estudiar, la verdad es que parece mentira que la gente no conozca la ciencia en la que se basa el mundo donde viven. Sin duda la física es la ciencia fundamental, su lenguaje es la matemática y su objetivo no es otro que el de toda ciencia, la búsqueda de la verdad. Dentro de su ámbito , trata de explicar todos los fenómenos naturales, es decir, la física describe como es el mundo. Todo es física: coches, aviones, móviles, ordenadores... El progreso va unido a esta ciencia, hemos llegado a la época tecnológica gracias a ella y seguimos avanzando siguiendo sus principios.

Si consideramos la física expuesta por el sabio Aristóteles en la cultura griega estaríamos hablando del concepto de ciencia más antiguo, des pués de las matemáticas, que se puede conocer. Obviamente, la física actual poco tiene que ver con aquella pero todo tiene un comienzo en este mundo.

La nueva física nació de la mano de genios como Galileo Galilei durante la revolución científica. Sir Isaac Newton nos iluminó el camino a todos con sus principios de la dinámica constituyendo la mecánica clásica que hoy en día seguimos utilizando. Mucho más tarde, otro científico brillante donde los haya, Albert Einstein nos daría luz al formular su teoría de la relatividad constituyendo las bases de la física moderna. Atrás me quedan otros grandes físicos como Niels Bohr, Max Planck, James Maxwell o Alessandro Volta pero si cito todas las grandes personalidades que han hecho algo por esta magna disciplina podría estar años escribiendo sus hazañas.

En definitiva, los grandes genios a lo largo de la historia han hecho sus contribuciones en este largo camino que se inició hace mucho tiempo, y del que no sabemos el final. De eso mismo se ocupa la ciencia (al igual que la filosofía), responder las preguntas que tanto nos inquietan y nos crean tanta incertidumbre, quien sabe si algún día lo lograremos pero recordemos que en la búsqueda está el placer.

Poco a poco iré comentado aspectos sobre esta apasionante disciplina, así como las más incipientes noticias que vayan surgiendo.

PD: Dejo aquí unas citas celébres respecto al conocimiento hechas por grandes genios.

Vivir sin filosofar es, propiamente, tener los ojos cerrados, sin tratar de abrirlos jamás.
René Descartes (1596-1650) Filósofo y matemático francés.

Las matemáticas son el alfabeto con el cual Dios ha escrito el Universo.
Galileo Galilei (1564-1642) Físico y astrónomo italiano.

Si el cerebro fuese tan sencillo que nosotros pudiesemos comprenderlo, nosotros seríamos tan sencillos que no podríamos entenderlo.
Albert Einstein. Físico Alemán.

La ciencia se compone de errores, que a su vez son los pasos hacia la verdad.
Julio Verne. Escritor de ciencia-ficción francés.

Música Galega

O outro día navegando un pouco pola rede topeime no YouTube uns videos dun grupo que xa coñecía pero non indagara moito nas súas obras, trátase de "Luar na lubre", un grupo de música celta galega. Ten de abandeirado ao famoso músico Mike Oldfield, que di que se trata do mellor grupo de música folk do mundo, e eu penso que razóns non lle faltan.


Sen dúbida son moi bos, aproveitei para conseguir tódalas cancións que poiden deles e a verdade que son todas caralludas. Ademais moitas delas afloran o sentimento cara a nosa terra cos seus fermosos acordes ao compás das marabillosas paisaxes do territorio galego.

Recoméndovos, se tedes a ocasión, de escoitar algunhas das súas cancións, que prega a pena. Póñovos o video dunha canción ,versión dun poema de Federico García Lorca cara a nosa cultura, que a min paréceme realmente fermosa. Titúlase "Chove en Santiago".



lunes, 26 de marzo de 2007

El Carnet de Conducir

La mayoría de la gente al cumplir los 18 años tiene ganas de sacarse el carnet de conducir. Ganas que se manifiestan hasta que empiezas las clases teóricas y al tercer día te empieza a aburrir un poco la terminología del código de circulación. Te pasas normalmente un mes leyéndote el manual y haciendo test y más test. Entonces llega el día D del examen teórico y vas allí con unos nervios importantes, consultando a la entrada las dudas más técnicas. Entras, ves el examen, te tranquilizas y lo haces sin mayor problema en la mayoría de casos. Realmente el examen, por lo menos el que me tocó a mi, es bastante fácil en comparación con lo visto anteriormente, eso si, puedes tener el hándicap de que los nervios te jueguen una mala pasada.

Hasta ahí bien, una vez aprobado te vas directo a hacer las prácticas. Dependiendo de la autoescuela y las circunstancias tienes que esperar más o menos tiempo para empezar a hacerlas, yo tuve suerte y apenas tuve que esperar una semana.

La verdad es que aunque parezca complicado, si te pones en serio no lo es tanto. Coges el coche, te explican las nociones básicas (embrague,marchas,etc.) y arrancas. Te cuesta un poco al principio pero a base de tiempo le vas cogiendo el truco. Lo peor es cuando se te cala el coche, un sentimiento de frustración te invade y te da la sensación de no saber a conducir y de que te va a costar mucho aprender. Por suerte, la experiencia bastará para cogerle la medida y a partir de ahí conducir con soltura, como cuando de pequeños nos cuesta sobremanera mantener la bicicleta nivelada.

De momento voy por la segunda práctica pero espero hacer unas cuantas más, a ver si dentro de un tiempo ya consigo manejar bien el coche y estar dispuesto a hacer el examen práctico, donde si te pueden hacer de verdad daño los nervios con los que vayas.

Espero aprobar el práctico a la primera al igual que el teórico. Ya que si no te salen bien las cosas, el problema existente se reduce al ámbito económico, pues sacar el carnet es bastante caro y mucho más si suspendes ya que en renovar la licencia y hacer más practicas se te va una suma de dinero sensiblemente grande. Además no puedes abandonar y no sacarlo ya que estarías perdiendo dinero: el mismo que invertiste en la matrícula, las prácticas hechas, el examen psicotécnico, la licencia de conducción, las clases teóricas... en definitiva, un "pastón" en el que a veces da la impresión de que hay un monopolio montado donde la dirección general de tráfico y las autoescuelas se llevan la palma. Estaría mejor que de algún modo la obtención del carnet estuviese subvencionado y por lo menos no pagar el derecho a examen y el test psicotécnico, que solamente por ver unas letras te cobran unos 30€.

En definitiva, que esto del carnet es como una escalada que no hay que abandonar hasta llegar a la cima. Y es que en la época de los transportes y grandes desplazamientos hay que ,por lo menos, ponerse sobre las cuatro ruedas en cuanto uno pueda.

Crónica del viaje a Madrid

Muchas veces se suelen decir cosas que no se cumplen estrictamente, este ha sido el caso, después de la creación de este blog me propuse actualizarlo a menudo pero debido a otros asuntos no he podido. Ahora con más tiempo libre ya me puedo permitir dedicarle más tiempo, eso si, al menos he cumplido no dejarlo de lado, como dice el dicho, "más vale tarde que nunca".

Durante este tiempo han ocurrido varias cosas, entre ellas un evento bastante importante, nada menos que el esperado viaje a Madrid de "final" de curso, lo cierto es que pocas excursiones vamos a tener este año (si no ninguna) y este viaje debería haber sido algo más tarde y sin duda más duradero, aunque hubiese que cambiar el destino, ya que quizás lo más salientable del viaje fue la duración. Estuvo muy bien pero se quedó la sensación de que todo se pasó muy rápido, cuando uno se dio cuenta, ya estaba en casa de vuelta. Por esa razón, pese a los buenos momentos, no se puede tachar de un viaje de los que hacen mella (como el inolvidable viaje a Italia del cual también escribiré) aunque si estuvo cargado de buenos momentos por supuesto.

El viaje tuvo una duración de dos días y dos noches, ya que el tercer día fue una breve visita al museo de ciencias naturales y el viaje de vuelta en autobús. El jueves a las seis de la mañana ya estábamos todos en pie dispuestos a pasarnolo lo mejor que se pudiese... y así fue. Sin duda fue una estancia divertida y agradable ante todo, por eso fue más doloroso que se acabase tan temprano, un par de noches más sería sencillamente perfecto.

Tras un viaje de seis horas aproximadamente, en el cual ya afloraban las primeras vivencias gracias a la energía de la gente, es bien sabido que cuando vas en la ida lo haces con más ganas y entusiasmo logicamente; llegamos a Madrid. Yo ya había estado pero hacía bastante de aquello, por lo que procuraba prestar atención a los detalles y sitios conocidos que me podía encontrar. Lo primero que pudimos apreciar es la cantidad de gente que pulula por sus calles, cuando en una hora de estar en casa como la de comer había un número de personas muy grande en las aceras madrileñas. Además se podía ver gente de muchas nacionalidades, apreciando también la característica cosmopolita típica de las capitales europeas.

Cuando por fin llegamos al hotel, nos fuimos rápido a comer y de seguido, al museo del Prado. Por el camino nos encontramos al lider del partido Izquierda Unida enfrente del Palacio de Congresos, Gaspar LLamazares, que accedió gustosamente a sacarse una foto con nosotros.

Ya en el museo, como era esperado, tuvimos que esperar un buen rato. Ya dentro pudimos admirar una de las pinacotecas más importantes del mundo con obras de grandes artistas como el Greco, Goya o Diego Velázquez, de este último destaco su obra más famosa, "Las Meninas", sencillamente impresionante.

Ya fuera, nos dirigimos al hotel con varias anécdotas durante el camino, allí nos preparamos para la cena. Algunos se encontraron en ese trayecto con un personaje muy conocido de la televisión española, Paco León, para envidia de otros que siempre andan comentando sus actuaciones en la serie "Aída".

Por la noche, nos habían comentado que en la zona de "Argüelles" había buen ambiente pero quizás coincidió que ese día no fue así porque allí poco local había abierto, de modo que nos volvimos al hotel donde montamos nuestra propia fiesta.

A la mañana siguiente fuimos temprano al museo "Reina Sofía" donde ,entre otros, contemplamos las obras de figuras del arte como Pablo Picasso, Salvador Dalí o Miró. Los dos primeros suscitaron grandes alabanzas mas el último con su estilo característico creó discrepancia de opiniones. Para mi ,sin duda, la expresividad de Picasso con su "Guernica" para manifestar el horror de la guerra fue lo que más me cautivó.

Por la tarde, luego de una comida reconfortante, nos dirigimos al parque del Buen Retiro donde estuvimos un buen rato sacándonos fotos y montando en las barcas del carismático lago. Más tarde nos dividimos y algunos fuimos al Santiago Bernabeu, que aunque no sea el Real Madríd algo con lo que concuerde, ( donde esté mi Celta que se quite lo demás) nunca se puede desaprovechar la oportunidad de ver un mítico estadio (donde por ejemplo el Celta cosechó grandes victorias jeje). Allí dentro nos lo pasamos bien también, sacándonos fotos en los banquillos,en las gradas, con los trofeos... y por supuesto videos saliendo al campo y demás cosas que sólo se les ocurriría a "frikis" del fútbol como los que nos juntamos allí.

Ya fuera de allí cogimos el metro cruzando toda la ciudad en dirección al hotel donde nos preparamos de nuevo para salir por Madrid, a ver si de estas había suerte. En efecto, a la segunda fue a la vencida y nos lo pasamos bastante bien y ,más aún, en el hotel a la vuelta.

Del día siguiente poco más hay que decir, visita al museo de ciencias naturales, el cual también está bastante bien y vuelta a casa en bus. Visita y viaje marcados por la pena de volverse tan pronto del viaje.

Eso si, y esto es importante, tan sólo he hecho una visión global de lo que aconteció en el viaje, apenas he citado alguna de las muchísimas y geniales anécdotas que se dieron lugar a cabo. De hecho, por ejemplo en el museo de ciencias y en el viaje de regreso, hechos de los cuales a simple vista no habría más que contar, hubo multitud de anécdotas graciosas. Pero eso se lo dejaré para aquellos que tengan tiempo y se pasen para dejar un comentario pues que de paso escriban alguna.


PD: Se me olvidaba, dejaré unos interrogantes que definen esa cantidad de anécdotas.

- ¿Qué pincha Dj Silencio?
- ¿Dónde está el Oso Madroño?
- ¿Logrará el comando Gorila acabar con la irradiación de C02?
-¿Caben 15 personas en un banco?

Y estos son tan sólo cuatro ejemplos de los muchos que hay.

lunes, 5 de marzo de 2007

Y se hizo la luz

Comienzo este blog el día de mi dieciocho cumpleaños como una especie de homenaje a tan señalado día, siempre se dice que alcanzar la mayoría de edad es muy especial, yo de momento no noto nada extraño pero de algún modo algo me ha llamado a crear este blog que espero que perdure durante mucho tiempo.

De ahí el título de esta entrada, hoy se ha producido una explosión como en el momento del big bang que ha desencadenado en este blog, ni yo mismo se por qué razón, solamente que no hay vuelta atrás, a partir de hoy y de la forma más asidua posible intentaré publicar comentarios sobre los más diversos temas.

Bueno no estoy muy inspirado hoy como quizás notasteis así que hoy me limitaré a poner curiosidades sobre este día tan especial, 5 de marzo, un día que siempre me acompañará y del que estoy muy orgulloso pues hace dieciocho años yo mismo llegué a este mundo en el que vivimos y del que tan poco sabemos.

5 de marzo

El 5 de marzo es el 64 día del año del Calendario Gregoriano y el 65 en los años bisiestos. Quedan 301 días para finalizar el año.


Acontecimientos:


Nacimientos

Fallecimientos

Fiestas

Fuente: Wikipedia