jueves, 31 de mayo de 2007

Próxima película Sci-Fi


Aquí va otro de los comentarios que publiqué en el blog de ciencia en red. Esta es una noticia acerca de lo que puede ser una de las más grandes películas en la hsitoria de la ciencia ficción, alicientes no le faltan.

Parece que el rey Midas de Hollywood va a adentrarse en los temas que degustamos día a día, según tiene declarado también es un tema del que disfruta, estoy hablando por supuesto del famosisímo director de cine Steven Spielberg y de su próxima película basada en el tema de las nuevas teorías de la Astrofísica, más concretamente centrándose en los agujeros negros. La película va a ser dirigida por él mismo y se prevé para 2009, para ello no va a escatimar en esfuerzos ni , por supuesto, asesoración. Uno de los grandes físicos de los últimos tiempos le asesorará en ella, el incuestionable Kip S. Thorne que asegurará el rigor científico a esta producción. Sin duda toda una eminencia en estos temas, es titular de la cátedra Feynman de Física Teórica en el California Institute of Technology y uno de los más físicos que más ha profundizado en los efectos de la relatividad y más hipótesis y deducciones ha realizado sobre las cuestiones que se tratan aquí de agujeros negros y de gusano, todo ello basado en la máxima rigurosidad. Tardarán en elaborar esta película; que por cierto, ya tiene título, se llamara InterStellar; pero ya con la carta de presentación tiene muy buena pinta, de seguro que muchos de nosotros iremos a verla el día de su lanzamiento, hasta entonces toca esperar y desear que no defraude y se convierta en una pieza clave entre nuestras favoritas.

Teletransporte

Bueno hoy me he animado y voy a publicar otras dos entradas, aunque estas ya las escribí hace tiempo y las rescato para este blog de otro en el que colaboro con algunos artículos como este que publiqué hace tiempo allí ya que me gustaría conservarlas.

Trata sobre los teletransportes, la física moderna. La ciencia aún está iniciándose en este tema pero por algo se empieza, recordad, la ciencia convierte la ficción en realidad.


¿Quién no ha visto nunca una alusión al futuro en cualquier serie de televisión o dibujos animados? Normalmente en las series de dibujos como Futurama, se muestra una visión de lo que podría ser el mundo dentro de un período X de años, de todas las tecnologías ,por el momento posiblemente viables en la teoría, iremos hablando en esta sección del blog, "La Ciencia del Futuro".

En este primer apartado veremos lo que para muchos hoy en día es más una quimera que algo real, los
teletransportes. Esta idea surge durante la mítica serie de Ciencia - Ficción, Star Trek, en la cúál era algo común entre sus protagonistas. El teletransporte solucionaría el problema del tráfico en todo el mundo y agilizaría sin duda alguna el desarrollo tecnológico al hacerse los contactos entre personas de la más rápida forma posible, eso si, seguro que las compañías aéreas y automobilísticas no estarían nada de acuerdo en su implantación en el mercado, ya que estarían condenadas a desaparecer.

Para quien no ande puesto en estos temas, el teletransporte consiste mediante un artilugio, trasladar toda la materia de un cuerpo desde una ubicación a otra en cuestión de segundos, de modo instantáneo prácticamente, de modo que ,si por ejemplo, estás en Valencia y quieres visitar a tu abuela en Buenos Aires para darle su regalo de cumpleaños, no te cueste nada ni te invierta para ello ningún tiempo; simplemente tendrías que ir a una compañía de teletransporte, pagar el peaje, y estar
inmediatamente en Buenos Aires con tu abuela, exactamente lo mismo para volver.

Eso si, no deja de resultar difícil imaginar la forma de investigar mediante el teletransporte como controlar el lugar de destino en el que aparecerás pero con todo lo que hemos avanzado es para tener esperanza en esta tecnología, al fin y al cabo ¿Quién podía pensar que algunas bases de la
Mecánica Clásica de Newton iban a ser quebrantadas por la Relatividad de Einstein? Aun así cualquiera que lea todo esto seguirá pensando que sigue siendo algo inaudito hoy por hoy, pero eso no quiere decir que se produzcan avances en esta materia. Hace unos años un grupo de físicos logró el teletransporte de estados cuánticos de un rayo de luz, algo muy lejos de lo que se quiere conseguir por supuesto pero no deja de ser un gran paso para esta tecnología, la primera piedra ya está echada.

La base científica del teletransporte consistiría más bien en "desintegrar" al objeto o ser vivo, trasmitir la información a velocidades próximas a C y reconstruir con esa información en el lugar de destino. De ese modo, un escáner analizaría nuestra estructura atómica, un dispositivo de envío de informacíon haría llegar ésta a una especie de reintegrador de la estructura que ordenaría nuestra estructura atómica y molecular dando por finalizado el viaje.

Actualmente los escáner que disponemos no serían capaces de leer todas las estructuras complejas que hay en nuestro interior; respecto al envío de información es algo de lo que podíamos disponer dentro de unos años con el avance en esta materia, haría falta una red de fibra óptica que pudiese almacenar tal cantidad de información y enviarla a una velocidad aceptable
, tal como avanza esta tecnología hoy en día podría ser posible en un futuro no muy lejano; por último, ahora mismo carecemos de los conocimientos necesarios para ese reintegrador atómico que haría falta para nuestro viaje.

La única pega a todo esto es que podría violar el Principio de Incertidumbre de Heisenberg, por el cuál se establece que si algo es observado muy detalladamente tiende a cambiar sus condiciones iniciales, pese a ello experimentos realizados han probado que no se viola este principio de la mecánica cuántica.
Hasta aquí hemos llegado en la primera descripción de este tema, en el que se ha tratado el teletransporte de un modo general, más adelante se publicará la posibilidad de otros tipos de teletransporte más basados en la teoría que en la tecnología, como por ejemplo un viaje a través de un agujero de gusano. Saludos y hasta la próxima.


PD1: Parece que algún iluminado ya ha creado la máquina dentro de un camión xD.

PD2: Buscando esa imagen me di cuenta que si pones "teletransportes" en google, aparece este comentario en el blog donde fue publicado inicialmente. Hablando de ello, os recomiendo echarle un vistazo, tiene artículos muy interesantes de muy diversos colaboradores, la dirección es : http://fisica-en-red.blogspot.com/

Diglosia


Aproveitado estes días de estudo para selectividade [que por certo terei que porme máis en serio pero bueno aínda queda tempo... ]vou falar acerca dun asunto que nos atinxe a tódala nosa sociedade, a sociedade galega.

É ben certo que existe o denominado auto-odio en Galiza, é algo tan galego coma poden ser os percebes, as vacas rubias ou o licor café. Desgraciadamente, non aprendemos e isto segue a orde do día. É moi frecuente que ,sobre todo na cidade, a alguen que fale galego lle caian de súpeto unha serie de adxectivos e prexuízos tan só por falar a lingua da súa terra, unha lingua que cecais por tradicón sería máis normal e lóxico que falasemos todos. Parece que un galego falante ten que ser unha de dous, do "monte" (menuda parvada) ou do BNG, éstes non son máis que tópicos xerados por ese auto-odio que temos cara a nosa propia cultura e cara a nosa propia lingua. Un auto-odio que quizais pódese entender na xente que foi educada nel, durante o franquismo por exemplo, cando as campañas de desprestixio da lingua estaban á orde do día e non quedaba máis remedio que acatar se non querías levar represalias. Incluso tamén, nos fillos dos de esea xeración, pois os seus pais quererían labrarlles un bo futuro e eles pensarían que ese bo porvir viría a través da lingua de "prestixio" promocionada polo franquismo aínda que fose unha falacia inventada por éstes.

Un cativo aprende a andar despois de varias caídas pero nós parece que non temos remedio, é moi común nas grandes cidades galegas coma Vigo ou A Coruña que se chega alguen do interior ou dun pequeno pobo falando a lingua de seu, a xente fique sorprendida ante o acento marcado e na xuventude que sexa causa de mofa incluso, algo lamentabel xa que estánse mofando dunha parte deles aínda que non se den conta. Cada un leva marcado no seu interior a tradición e costumes da zona onde se criou e onde vive, é algo que permanece para sempre e marca dalgún xeito a personalidade e o ser de ecada un tamén. Cando alguen mófase coma na situación que puxen anteriormente, estáse rindo de si mesmo; por pór un exemplo, e coma se alguén estase mofando dalgunha parte do teu corpo con dureza e ti ríelles as gracias.


Esta é unha mostra das moitísimas situacións deste tipo que existen, vou pór unha máis, a que me levou a escribir este comentario, pois foi algo curiosa. Eu estaba hoxe na consulta do médico, agardando o meu turno. En fronte miña había tres vellos que falaban en galego, un deles nun momento foi ao servicio e mentres estaba alí veu outro vello que foise sentar no sitio que deixara baleiro o outro, antes diso preguntou se estaba ocupado e un deles díxolle que si pero logo cambiou de idea e díxolle que non importaba. Vós diredes, vaia tontería, pero o chocante foi que a conversa mantívose en castelán, é dicir, ante un descoñecido falaron todos castelán cando en realidade todos os vellos da historia eran galego falantes pois o que veu sentarse terminou falando galego tamén despois. Isto non é máis que un exemplo da situación de diglosia que vive a nosa lingua, eses vellos seguramente fixeron un esforzo por falar en castelán (xa que non é a súa lingua habitual) tan só para falar cun descoñecido, e ese último fixo exactamente o mesmo. Que sucede? Resultará unha vergoña cara a lingua ou simplemente costume doutros tempos de facelo así? Eu penso que neste caso é o segundo mais hai outros casos nas que é o auto-odio, esa vergoña a que levaría a esta situación.

A cuestión final é cando rematará isto e poidamos falar a nosa lingua nas grandes urbes do noso país con total naturalidade, sexas da clase ou da condición que sexas, sen estar exposto a prexuízos e moito menos discriminacións. O día que ocorra iso, Galiza será unha forza viva.

lunes, 28 de mayo de 2007

Fin de una gran etapa

Seis, seis años... Parece como si fuese ayer el día en que llegamos procedentes de nuestros respectivos colegios. No sabíamos lo que nos ibamos a encontrar, todo era nuevo, nuevos compañeros, nuevos profesores, un nuevo período en nuestras vidas.

El instituto, fue mucha la cantidad de gente que ha pasado por allí, unos se fueron, otros seguimos nuestro camino y después de años hemos acabado una etapa de la que no nos olvidaremos nunca. Durante ese tiempo hemos podido aprender, hacer nuevos y muy buenos amigos y , en definitiva, vivir. Vivir el instituto, se que suena extraño pero es en realidad lo que hemos hecho, durante ese tiempo hemos ido todos juntos por un mismo camino, apoyándonos en los malos momentos y felicitándonos en los buenos. Ahora llegamos a una intersección, cada uno seguirá su propia vía pero siempre con el recuerdo impreso en la memoria de una etapa inolvidable que de seguro marcará nuestro ser. Quizás ahora no nos demos cuenta, pero algún día volveremos a pasar por allí, por ese edificio emblemático a partir de ahora, y recordaremos con nostalgia los grandes tiempos allí vividos.

Resulta dificil escribir sobre esto, suena a despedida y en realidad lo es a su manera. No volveremos a levantarnos a las 7 y media de la mañana para llegar a clase a las 8 y 20, no volveremos a mirar para el reloj a ver si toca el timbre para el recreo, no volveremos a tener que pasar un martes por la tarde en clase... y muchas otras tantas cosas que ya eran muy familiares. Algunos lo celebrarán mas dentro de unos años lo echarán de menos de forma irremediable. Todo en esta vida tiene un ciclo, este ha acabado, nunca olvidaré mi último día de colegio al igual que no olvidaré estos días de nostalgia con los compañeros de casi toda la vida, ellos han hecho que esta etapa fuese tan especial, desde los que nos conocimos nada más llegar al instituto como los que nos fuimos conociendo según el paso de los años o como los que vinieron en un plazo más corto de tiempo a partir de bachillerato pero que sin duda contribuyeron si cabe más a la amistad que nos une a todos.

Atrás quedan cursos, exámenes, trabajos y profesores con los que por suerte o por desgracia nos tocó convivir. Yo diría más bien por suerte, porque jamás he tenido ninguna queja, si no todo lo contrario, sólo elogios pueden salir de mi hacia ellos. Pusieron todo de su parte para que este proceso se completase, explicando todo lo que hiciese falta, unos grandes profesionales y también grandes personas porque no siempre van unidas estas dos cualidades pero pienso que sin excepción hemos tenido la suerte de que en nuestro caso así fuese. Ellos nos han apoyado en lo que necesitábamos y algo muy importante, han contribuído a nuestra formación como personas y eso es algo que no se paga.

Y qué decir de las excursiones... Sin duda fueron la expresión de lo que es el instituto en sí, su misma esencia. Hemos ido a Italia donde el buen ambiente y compañerismo fueron la definición perfecta de una excursión inigualable, durante ocho días compartimos experencias, anécdotas y grabamos en nuestra memoria mutua unos de los momentos más especiales de nuestras vidas. A más de uno si alguna vez vuelve por allí le vendrán a la memoria tan maravillosos momentos que nunca nos abandonarán. Los dos años siguientes fuimos al País Vasco y a Madrid, la tónica fue la misma, sin lugar a duda, viajes irrepetibles con gente irrepetible.

Bueno y no se que más decir, la verdad que hoy no me encuentro muy inspirado pero necesitaba escribir sobre este tema ya que a partir de ahora comenzaremos cada uno su propia senda que espero que todas lleguen a buen puerto. Desde aquí quisiera agradecer a mis amigos todos los buenos momentos que hemos pasado juntos, espero que los recordeis siempre al igual que yo lo haré. A pesar de todo, también espero que no sea un adiós definitivo, pese a que no nos veremos tan a menudo, si lo seguiremos haciendo, eso no se va a acabar ni mucho menos, solo me queda desear la mejor de las suertes a todo el mundo y también, después de selectividad, hacer de este próximo, el mejor verano que se pueda recordar, porque nos lo merecemos.



PD: Extraigo la imagen del blog de Bender con alguna modificación, recordadlo, tarde o temprano echareis de menos esa vista desde la ventana.

miércoles, 16 de mayo de 2007

Un día especial

Levo tempo sen actualizar, incluso non escribín a ledicia que sente un cando logo da incertidume de suspender a primeira vez, aproba o carnet de conducir (si, aprobei por sorte :D). O motivo? Está claro, os exames. É que resulta que xa estamos na recta final do curso, bastante dura e cargada de exames e traballos que non che deixan tempo libre. O importante é esforzarse agora e recoller máis adiante os frutos (aínda que queda a selectividade todavía pero diso xa falarei).

Nesta entrada vou falar do que me permite estar escribindo isto nestes momentos, a festividade do día das Letras Galegas. Un día bonito , sen dúbida, que nos serve para ter presente a nosa lingua e ás grandes persoaxes que contribuíron a mantela nunha posición digna e que desfrutaban dela coma deberiamos facelo nós. Cada ano hónrase a algún destes grandes precursores da nosa lingua, xa foron galardonadas persoas ilustres coma Rosalía de Castro ou Castelao. Tirando da Galipedia atopamos unha definición xeral:

O Día das Letras Galegas é un día de exaltación da lingua de Galicia através da súa manifestación literaria. Comezou a celebrarse o 17 de maio do 1963, coincidindo co centenario da primeira edición de Cantares gallegos, de Rosalía de Castro.

O 20 de marzo de 1963, baixo o franquismo, tres membros da Real Academia Galega (Manuel Gómez Román, Xesús Ferro Couselo e Francisco Fernández del Riego) presentaron nesta institución a proposta de celebrar o 17 de maio para recoller o "latexo material da actividade intelectual galega". Estimaban que o poemario de Rosalía era a primeira obra mestra da literatura galega contemporánea, é dicir, considerábana a primeira obra do Rexurdimento.


Este ano está adicado a unha muller, María Mariño que foi unha das maís importantes poetas do século XX. A min paréceme un día digno de conmemorar na nosa comunidade, máis tendo en conta o preocupante proceso de desgaleguización sobre todo nas grandes cidades, hai que sacar un maior espirito e conciencia cara a nosa terra que acolleunos coma fillos seus e fainos desfrutar coa beleza dos seus paraxes.

viernes, 4 de mayo de 2007

Moraleja: Nunca te confíes demasiado

Pues hoy he ido a hacer el examen práctico de conducir. Antes tenía otro examen importante de historia que me hizo estudiar hasta tarde así que se acumuló la presión y el cansancio. De todas formas he de decir que no estaba excesivamente nervioso, sólo lo normal. Es más, lo afronté con confianza, llegué allí pensando que iba a aprobar sí o sí. Estuvimos esperando un rato en el lugar citado hasta que llegó el examinador, según los profesores de mi autoescuela era el más fácil, eso aunque pueda parecer lo contrario me puso nervioso ya que te puede causar un exceso de confianza que te puede perjudicar... y fue lo que me pasó a mi.

Resulta que me tocó ser el último en autoescuela en examinarme, no tiene mucha relevancia ya que sólo eramos tres, lo único que los nervios se acumulan cada vez más. Las dos chicas que iban delante mía no lo hicieron mal, algún leve fallo pero no se lo tuvo en cuenta, su examen fue poco más de 7 minutos cada una. Como dije, esto aunque pueda parecer absurdo me puso en tensión porque, imaginaos, un examen tan fácil, la otra gente ya está aprobada y celebrandolo fuera de toda presión y tú aguardando a tu oportunidad, con esto te suceden dos cosas: la primera que coges excesiva confianza al pensar que ya está casi hecho y la segunda y más influyente, que mientras los demás ya han hecho lo suyo te toca a ti sabiendo que no puedes fallar, lo que supone una presión excesiva ( si fuese con otro examinador no tendrías tanta porque no te exigirías la imposibilidad de suspender ya que el examen podría ser mucho más dificil por ejemplo).

Cojo el coche e inicio la marcha, voy durante un par de calles tranquilo y confiado, llego a una glorieta y al salir me encuentro con un paso de peatones, le cedo el paso como es debido e inicio la marcha de nuevo. Todo perfecto hasta ahí. Llega el momento fatídico, estamos en una calle con dos carriles que desemboca en 2 carriles más, es decir, en 4. Yo ya algo nervioso estoy esperando a que me diga por dónde ir, me dice a la derecha con algo de demora, aún así tiempo suficiente para no cometer mi error. Yo que iba por el carril de la derecha, me cambio al contiguo de la derecha, cual es mi sorpresa cuando veo al suelo y veo una marca vial de dirección única que apunta al frente, a la fábrica de Citroën; estaba en el 3º carril (contando de izquierda a derecha) de la nueva calzada que se abría y debía estar en el 4º para girar a la derecha como me habían indicado.

Es decir, por donde iba sólo se podía acceder a la fábrica. En cuanto me doy cuenta, unido a la insistencia del examinador en girar a la derecha, trato de cambiarme de nuevo de carril. Lo hice de un modo un tanto brusco pero esa no fue la causa de mi suspenso, si no que me había cambiado en una línea continua. Claro en esa situacón que iba a hacer, no podía entrar en la fábrica, así que ya con el error cometido (debí cambiarme antes) intenté remediarlo pero el suspenso era inevitable.

Total, que sigo conduciendo cagándome en todo y suplicando que no tuviese en cuenta ese soberano despiste (porque no fue más que eso), el examen continuo durante un tiempo más, a mi parecer perfecto como en el inicio, conduciendo bien y respetando todas las reglas, mas yo ya estaba sentenciado desde aquella acción. LLegamos al lugar de inicio desde donde parten todos los examenes y me mando parar, bajó del coche sin decir nada y la mirada de mi profesor lo dijo todo, pese a eso le pregunté y tardó en contestarme pero luego de comunicarle a los demás su merecido aprobado me dijo textualmente: "tú no", haciendo referencia a que no había aprobado. Se me vino el mundo encima por como había pintado la mañana, con eso de que era muy fácil el examen, y cómo había acabado finalmente. Literalmente no me lo podía creer, era una de esas situaciones en las que tienes ganas de retroceder media hora en el tiempo y no haber cometido semejante estupidez pero las cosas son así, lo hecho hecho está y no hay más vueltas que darle.

Eso es lo que dicen pero lo cierto es que yo vueltas si que le di y muchas, la vuelta a la autoescuela fue horrorosa pensando todo el rato en lo mismo y más tarde aburriendo incluso a mis padres y a mis amigos con mis quejas/excusas sobre lo que había pasado y es que la verdad que resulta duro pensar que ahora mismo podría estar liberado después de 3 meses con el objetivo de tener el carnet y que el lunes podría esar conduciendo. En lugar de todo eso, una semana pensando todo el rato en lo mismo y con la consiguiente presión de tener que ir a examen el próximo viernes de nuevo, con todos los mismos percances de tener que perder clase en una época de exámenes en la que no conviene y sobre todo con mucha más presión, pues de ésta si que no puedo fallar, que los 200 y pico euros de renovar la licencia y el golpe anímico que supondría suspender de nuevo si que duelen, en el alma y en el bolsillo claro.

En fin, que ya me estoy preocupando de más, supongo que con el paso del tiempo se me pasará este abatimiento y empezaré a pensar en el examen del viernes para hacerlo lo mejor posible. Y es que como dicen, el tiempo lo cura todo y a mi también me gusta sacar algo positivo de lo malo siempre. Ahora por lo menos estaré más atento a lo que me digan durante el examen y hasta que me digan por donde ir trataré de ir a la mínima velocidad para estar pendiente de todo.